Να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.. Ο Οδυσσέας Ελύτης μας προέτρεπε επίμονα να διατηρούμε σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά επιβίωσης της κοινωνίας μας, ώστε να μην υποκύπτουμε κάθε φορά στον πειρασμό του συμβιβασμού με την παρακμή. Κάθε φορά άλλωστε, που οι κοινωνίες ρίχνουν τις σχετικές αντιστάσεις τους, η παρακμή παγιώνεται. Και τα έθνη προσλαμβάνουν χαρακτηριστικά γνωρίσματα failed state, αδυνατώντας να κοιτάξουν με καθαρή ματιά τον ορίζοντα του μέλλοντός τους. Με αναπόφευκτο αποτέλεσμα, ο ορίζοντας αυτός να σκοτεινιάζει, να αποκτά πληθυντικές γκρίζες πινελιές.
Ένας κόσμος που ολοένα στενεύει, όπως είχε διαπιστώσει, επίσης εμβληματικά ο Γιώργος Σεφέρης. Στην περίπτωση της δικής μας εθνικής διαδρομής, ο εθνικός ορίζοντας έχασε την επαφή του με το φως, στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας, της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Και παρά τις διορθωτικές διαδρομές που έχουν ακολουθηθεί τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύεται και επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι οι απώλειες είναι πολλαπλασιαστικές. Και οι ρωγμές βαθύτερες από όσα αρχικά είχε εκτιμηθεί.
Η αποχή από τις εκλογικές αναμετρήσεις και η συνολική αποστασιοποίηση από το πολιτικό σύστημα, δείχνει ότι η κοινωνία μας έχει προσπεράσει το πολιτικό σύστημα. Το έχει προσπεράσει. Δεν περιμένω από αυτό λύσεις. Επειδή το μεγαλύτερο μέρους του σημερινού πολιτικού δυναμικού είναι μέρος της εθνικής κρίσης. Και την αναπαράγει.
Οι οιωνοί είναι… σκοτεινοί
Φυσικά, μια τέτοια πραγματικότητα, σαν και αυτή που έχει διαμορφωθεί στη σημερινή Ελλάδα, δεν προδικάζει τίποτα το θετικό και το αισιόδοξο. Οι οιωνοί για το εθνικό μέλλον είναι… σκοτεινοί.
Το συμπέρασμα γίνεται περισσότερο μελαγχολικό, όταν συνειδητοποιούμε ότι μιλάμε για τη δική μας χώρα. Για την Ελλάδα μας. Για το έθνος το οποίο η διαρκής Ιστορία του μέλλοντος θα αναγνωρίζει ως το μαιευτήριο της Δημοκρατίας.
Το κατεξοχήν πολίτευμα της συμμετοχής. Το πολίτευμα που δίνει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Το πολίτευμα που παράγει Ιστορία. Και πρόοδο.
Το κενό θα καλυφτεί… κάπως
Η φύση, η πολιτική, όπως και η ίδια η ζωή, απεχθάνονται τα κενά. Γι’ αυτό και συνιστά ασυγχώρητη πλάνη να πιστεύει κάποιος ότι το κενό που παρατηρείται σήμερα στο πολιτικό σύστημα δεν θα καλυφθεί. Ότι η θεσμική παθογένεια που βιώνει η πατρίδα μας θα αναπαράγεται και θα ανανεώνεται στο διαρκές μέλλον.
Το κενό θα καλυφτεί… κάπως. Και έχει σημασία το πώς. Ο τρόπος. Το περιεχόμενο. Για να ανακτήσει η χώρα το χαμένο έδαφος της περιόδου της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Για να βρει η ελληνική κοινωνία τον δρόμο προς ένα καλύτερο μέλλον. Για να σταματήσουμε να «ψωνίζουμε» πολιτικά προϊόντα από το… κάτω ράφι.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024
