Ένα έθνος που συμβιβάζεται με τη φθορά, είναι καταδικασμένο να υποστεί τις κακοποιητικές συνέπειές της. Σύνθετες και πολυεπίπεδες. Με ανατροφοδοτούμενη αφετηρία και δυναμική. Με την επικίνδυνη γοητεία να επενδύουν στο συναίσθημα, ώστε ο ήπιος λόγος, η σύνεση και η μετριοπάθεια, να υποχωρούν διακριτικά και να παραμερίζονται.
Η σημερινή Ελλάδα θυμίζει πολύ έντονα ένα έθνος παραδομένο στη φθορά. Πολιτικά αποτυπώματα να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν σε άρνηση του συμβιβασμού με τη φθορά δεν υπάρχουν, η κοινωνία δείχνει να έχει αδειάσει από ψυχικές εφεδρείες αντίστασης, και οι καινούριες συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται σε διεθνές επίπεδο, παράγουν περισσότερη Ιστορία από εκείνη την οποία μπορεί να κατανοήσει, πόσο μάλλον να διαχειριστεί αρμονικά το πολιτικό προσωπικό του τόπου.
Η ένταση η οποία κυριαρχεί στην καθημερινότητα, σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου και της συλλογικής και ατομικής δράσης, επιβεβαιώνει ότι η σημερινή Ελλάδα έχει «κανονικοποιήσει» την εθνική παρακμή. Έχει συμβιβαστεί με τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα της. Και αντί να διοχετεύει ενέργεια στην ανατροπή μιας τόσο επώδυνης πραγματικότητας, οργίζεται με την αδυναμία του να την παραμερίσει.
Οι «μοιραίοι» του Βάρναλη, ως πολιτικές υπογραφές ασημαντότητες. Ανιστόρητης προσέγγισης της εθνικής διαδρομής. Και σκανδαλιστικής απουσίας κοινωνικής ηθικής και ενσυναίσθησης. Ένας εθνικός ορίζοντας συλλέκτης σκοτεινών προοπτικών.
Η αναζήτηση εναλλακτικών… οξυγόνου
Το πάθος γύρω από τα «τρομερά μωρά» της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, είναι ενδεικτικό και επιβεβαιωτικό της αγωνιώδους αναζήτησης εναλλακτικών… οξυγόνου, για μια κοινωνία η οποία αισθάνεται τη βιωματική υστέρησή του.
Το έχουμε δει σε κάθε συγκυρία κρίσης, σε κάθε εποχής φθοράς. Η συλλογική ταυτότητα του «εμείς», που προσφέρει μια αθλητική επιτυχία, λειτουργεί ως εναλλακτική ανακούφιση, για μια κοινωνία σε διαρκή και ανατροφοδοτούμενη ανασφάλεια. Σε επίμονο αποπροσανατολισμό και σε πολυεπίπεδη σύγχυση.
Η γαλανόλευκη ψηλά. Αυτή είναι η συλλογική προσδοκία. Εκεί όπου δεν μπορεί να την τοποθετήσει και να την τοποθετήσει ένα πολιτικό σύστημα στην ανεπάρκεια του οποίου καθρεφτίζεται η συλλογική υποτίμηση του κοινωνικού δικαιώματος της αξιοπρέπειας.
Η συσσώρευση (κοινωνικής) οργής
Το νήμα της οργής που φουντώνει σε επίπεδο κοινωνίας στην τρέχουσα εθνική συγκυρία, ενώνεται αναπόφευκτα με το νήμα της μεγάλης οργής που σάρωσε στο πέρασμά της τον εθνικό κορμό, την προηγούμενη δεκαετία.
Τα δυο νήματα ωστόσο δεν λειτουργούν αυτόνομα και αποξενωμένα. Λειτουργούν αθροιστικά. Σωρευτικά. Πολλαπλασιαστικά. Δεν είναι «τα Μνημόνια» και «η σημερινή κρίση». Είναι «τα Μνημόνια και η σημερινή κρίση».
Αυτό είναι το σημείο τομής, που παραλύει ένα πολιτικό σύστημα με ταυτοτική υστέρηση αντίληψης της πραγματικότητας και των προτεραιοτήτων της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και ο κίνδυνος το τίμημα να είναι υπερτροφικό, σε σχέση με τα Μνημόνια, είναι αυτοεπιβεβαιούμενος.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 30 Μαρτίου 2025
