Δεν είναι τυχαία η διαχρονική συνέπεια με την οποία εμπνευσμένοι και οραματικοί Ευρωπαίοι ηγέτες διαπίστωναν την αυθόρμητα… εχθρότητα με την οποία ο αμερικανικός παράγοντας προσέγγιζε το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Αν η ήπειρός μας είχε πετύχει την πολιτική εμβάθυνση και την ολοκλήρωση, θα είχε την ταυτότητα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Και θα διεκδικούσε ρόλο “ισότιμης” υπερδύναμης, δίπλα και απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Γι’ αυτό και το βαθύ κράτος της Ουάσινγκτον υπονόμευε συνειδητά και συστηματικά την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ειδικά σε περιόδους κρίσεων, όπου έβρισκε ευρωπαϊκές ηγεσίες… βολικές και συνεργάσιμες. Δεδομένες και… βουλιμικές.
Μια τέτοια περίοδος είναι η τρέχουσα συγκυρία. Μετά την Άνγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που παρά το πλεόνασμα αρνητικών αποτυπωμάτων της διαδρομής τους, πίστευαν βαθιά στην ευρωπαϊκή ιδέα, και υπερασπίστηκαν την Ενωμένη Ευρώπη απέναντι στην αμερικανική επεκτατικότητα, ο Όλαφ Σολτς, η Αναλένα Μπέρμποκ και ο Κρίστιαν Λίντνερ έγιναν οι χρήσιμοι… ανόητοι. Για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων, απέναντι στα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Η αρχή έγινε με την… κακόγουστη παράσταση της Ουκρανίας, που οδήγησε σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των Ευρωπαίων πολιτών, με τη στάση την οποία κράτησε η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κυρίως η Γερμανία.
Και το ιστορικό δράμα των ευρωπαϊκών λαών συνεχίζεται. Μοιραίοι και άβουλοι ηγέτες με συρρικνωμένο ανάστημα. Ελάχιστοι. Η Ιστορία δεν θα τους ξεχάσει.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
