Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021
Η πολιτική ζωή, ένας ακραία παρεξηγημένος κόσμος. Όχι άδικα, αλλά σε κάθε περίπτωση γεμάτη πλάνες, αποπροσανατολισμούς και συναισθηματικές χασμωδίες. Λιγότερο στο εξωτερικό, περισσότερο στη χώρα μας, ειδικά τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που άνοιξε την πόρτα της πολιτικής για τα «τέρατα», με τα οποία τα έβαλε ο Μάνος Χατζιδάκις. Την ακροδεξιά, ως πολιτική ιδεολογία, νοοτροπία, συμπεριφορά, στάσης ζωής και ηθική αφετηρία, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, τη χυδαιότητα, το μίσος, τον διχασμό.
Η πολιτική των «τεράτων» που από το περιθώριο βρέθηκαν στο… σαλόνι της Δημοκρατίας, εξελίσσεται σε μια αποκρουστική συνθήκη μεταβλητών για το εθνικό μέλλον. Και η σοκαριστική απώλεια της Φώφης Γεννηματά, ήρθε να μας το υπενθυμίσει.
Από τη μια, εκείνη, η μεγάλη απούσα, μια εξαίρεση φωτός και δύναμης, με ταυτοτικά στοιχεία που δεν αλλοιώθηκαν, ακόμη και όταν διαπίστωνε ότι η ζωή δεν είναι γενναιόδωρη μαζί της. Μητέρα, σύζυγος, κόρη, πολιτικός, πάνω από όλα όμως άνθρωπος.
Από την άλλη, εκείνη που την πλήγωσαν, σε εσωκομματικό επίπεδο. Που πήγαν λίγο παραπέρα από όσο δικαιολογεί και συγχωρεί η πολιτική ως ενδογενής και ανατροφοδοτούμενη σύγκρουση, στερώντας της χαμόγελα, που ειδικά στη μάχη με τον καρκίνο, μοιάζουν να έχει ιάσιμο αποτύπωμα.
Στα ΜΜΕ, είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα μια παρέλαση από… δήθεν. Εκείνους που προσπάθησαν να προσθέσουν τη δική τους φωτογραφία στο κάδρο του εθνικού πένθους. Εκείνους που δεν κατανόησαν πόσο ισχυρή είναι η ηχώ της σιωπής. Εκείνους που μας θύμισαν ότι, ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος θεωρεί τη λήθη και την… αμνησία της κοινωνίας, ως δεδομένες και ισχυρές παραμέτρους καθημερινότητας. Κάνουν λάθος.
Οι «μεγάλες αλήθειες», που φωτίζονται μπροστά στο δέος της απώλειας. Οι τύψεις για όσα δεν είπαμε και δεν κάναμε, όταν η καρδιά κάποιου χτυπούσε. Η γενναιότητα να παραμερίσεις τα μικρά, και να αντικρίσεις τον καθρέφτη της αξιοπρέπειας.
Να μια λέξη που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα. Αξιοπρέπεια. Ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει ως κίνητρο, για να επιστρέψει η κοινωνία στην εθνική διαδρομή. Αντί να την παρακολουθεί απαθής και εξοργισμένη.
