Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021
Η ήπειρός μας είχε ιστορικά ένα… επίμονο αποτύπωμα στην εξελικτική διαδρομή της ανθρωπότητας. Η Ευρώπη είχε την αυθόρμητη συνήθεια να παράγει περισσότερες… συγκινήσεις, σε θετικές αλλά και αρνητικές εκδοχές, από εκείνες που μπορούν να… καταναλώσουν οι λαοί της.
Δεν είναι τυχαίο ότι για αιώνες τα ευρωπαϊκά εδάφη ταλαιπωρήθηκαν από λυσσώδεις πολεμικές αντιπαραθέσεις, τόσο σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, όσο και σε παγκόσμιο. Κάθε φορά, μαζεύαμε τα κομμάτια μας, κάθε φορά προσπαθούσαμε να διδαχτούμε από τα λάθη που προκάλεσαν καταστροφή και την ανάσχεση της προόδου. Κάθε φορά, μέχρι… την επόμενη.
Η κοινή απόφαση των ευρωπαϊκών λαών να συνθέσουν τη διαφορετικότητά τους και να αξιοποιήσουν αρμονικά τις ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνίας, για ένα ενιαίο «σενάριο», είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τους «πατέρες» και εμπνευστές της, να επιτρέπουν στο όραμά τους να ταξιδέψει στα μελλοντικά βάθη της Ιστορίας.
Η πατρίδα μας, χάρη στο… πείσμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έγινε από πολύ νωρίς μέλος της νέας, κοινής οικογένειας των ευρωπαϊκών λαών. Το δέκατο μέλος. Το «δέκα το καλό». Αυτές τις τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Ελλάδα προόδευσε χάρη (και) στην Ευρώπη. Και, μεταξύ μας, δεν μπορεί να φανταστεί κανείς σοβαρά την Ελλάδα… στην έρημο, αποκομμένη από μια ενιαία και ισχυρή οντότητα όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εκεί που το σενάριο χλώμιασε, αφορά στον πυρήνα της προόδου. Στην κατανόηση και υπεράσπιση των επικαιροποιημένων κάθε φορά αναγκών και προτεραιοτήτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το «δίδυμο πρόβλημα» διολίσθησης του επιπέδου των πολιτικών ηγεσιών και επικράτησης της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών έναντι της… κοινής λογικής, λειτουργεί πλέον σωρευτικά και διαβρωτικά για την ίδια την ταυτότητα της ευρωπαϊκής ιδέας.
Στην Ελλάδα, την πρώτη μεγάλη απογοήτευση την εισπράξαμε τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Όταν οι εταίροι έγιναν… σκέτο δανειστές. Η υπόλοιπη Ευρώπη, μαζί και εμείς, βιώνουμε σήμερα τη δεύτερη μεγάλη απογοήτευση, με αφορμή την… πλαδαρή παρέμβαση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στο ζωογόνο ζήτημα του εμβολιασμού κατά της πανδημίας του κορονοϊού.
Η Ευρώπη θα έπρεπε να είναι η λύση. Ή τουλάχιστον, αυτός ήταν ο προορισμός της. Όχι να εξελιχθεί η ίδια σε μέρος του προβλήματος, όπως συμβαίνει σήμερα.
