Η αφ’ υψηλού προσέγγιση της κοινωνίας από τους εισοδηματίες ελιτιστές, που μετέτρεψαν σε πλουσιοπάροχο επάγγελμα τη βουλιμική υπηρέτηση κάθε εξουσίας, ακόμη και μετακινούμενοι από τη μια εξουσία στην… αντίπαλη, υπήρξε διαχρονικά ταυτοτικά στοιχεία και διακριτό χαρακτηριστικό γνώρισμα των λεγόμενων ακροκεντρώων.
Ασπόνδυλων ιδεολογικά και ελαστικών ηθικά περιφερόμενων προσωπικοτήτων, με φυσική αποστροφή για έννοιες όπως Δημοκρατία, πατρίδα, κοινωνία. Με φυσική αλλεργία για τη διαφορετική άποψη, την οποία δεν ανέχονται καν να ακούσουν ή να διαβάσουν, οχυρωμένοι στις πλάνες και τις αυταπάτες μεγαλείου που βιώνουν. Ως άλλοι “Πεφωτισμένοι”, που γνωρίζουν. Εκείνοι. Κανένας άλλος. Και κυρίως δεν γνωρίζει ο λαός. Η κοινωνική πλειοψηφία.
Η αποκρουστική υπεράσπιση της εποχής λεηλασίας της Ελλάδας κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, και οι πρωτοφανείς ύμνοι για τον πρώην πρωθυπουργό, η απώλεια της ζωής του οποίου συγκινεί σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά… μόνο σε αυτό.
Η εποχή Σημίτη μετέτρεψε την Ελλάδα σε… Κολομβία των Βαλκανίων. Με σκάνδαλα και διαφθορά. Με την παραμόρφωση του γενετικού κώδικα της κοινωνίας μας, προάγοντας τον τυχοδιωκτισμό και τη λήθη της πραγματικότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κώστας Σημίτης έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο των Ελλήνων ως ο λιγότερο δημοφιλής πρωθυπουργός της εποχής της Μεταπολίτευσης. Όπως η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ως η λιγότερο δημοφιλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τα “ορφανά” της εποχής Σημίτη, οι σημερινοί τυχοδιώκτες ακροκεντρώοι, υβρίζουν και υποτιμούν τον ελληνικό λαό για αμφότερες τις κρίσεις του. Απαξιούν για την κρίση της πλειοψηφίας. Δηλαδή του πυρήνα της Δημοκρατίας…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
