Από την πρώτη στιγμή που ο Στέφανος Κασσελάκης “φυτεύτηκε” στον δημόσιο βίο και “φορτώθηκε” στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν άφησε αμφιβολίες ότι είναι… αλλού. Ότι δεν έχει σχέση με την Αριστερά, δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, δεν έχει σχέση με την… πραγματικότητα γενικώς.
Ο χρόνος που ακολούθησε, με τον ίδιο σε ρόλο μοιραίου προσώπου, να συρρικνώνει τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές στο 14% (και κάτι), με απώλεια 400.000 ψηφοφόρων σε σχέση με την κοινωνική δεξαμενή που του κληρονόμησε ο Αλέξης Τσίπρας, επιβεβαίωσε τις αρχικές υποψίες.
Ο ομογενής εφοπλιστής, με τις… σκιές γύρω από το προσωπικό και οικογενειακό παρελθόν του, και τις δηλητηριώδεις αιχμές που αφήνουν, καθυστερημένα και εκ των υστέρων, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το Πόθεν Έσχες του, έμοιαζε απολύτως ταιριαστός για τον χώρο της… διασκέδασης. Ως enterainer.
Με την επικοινωνία ως στρατηγική υπεραξία ωστόσο, έχει αποδείξει ότι… δεν το έχει. Από την επιλογή να ανακοινώσει… μέσα στη νύχτα, στο σκοτάδι, το νέο κόμμα του, και μερικές ώρες αργότερα, να το ανακοινώσει και πάλι ως… αβάπτιστο. Χωρίς όνομα. Και οι “Ταλιμπάν” του να προσπαθούν να κατακρεουργήσουν την κοινή λογική, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για… καινοτομία. Μόνος ο… σκέτο Στέφανος, στο σύνολο της διαδρομής της ανθρωπότητας και της πολιτικής, το σκέφτηκε.
Ωδή στην επικοινωνία ωστόσο, συνιστά η επιλογή των γραφείων στα οποία κατοικοεδρεύει. Η προηγούμενη χρήση των οποίων ήταν… στάβλοι. Λογικό και αναμενόμενο. Ζητείται σανός προς κατανάλωση…
Του Νίκου Φυλάγγελου
