Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2022
Η υπεροχή του καλού μέσα μας, δεν συνεπάγεται αναπόφευκτα και αυτονόητα τη φυσική υπεροχή του απέναντι στο σκοτάδι, κάθε φορά που οι συνθήκες της συγκυρίας δεν επιτρέπουν την ιδανική και επιδιωκόμενη στάθμιση συμφέροντος. Την ευαίσθητη ισορροπία που μας επιτρέπει κάθε φορά να επιβραδύνουμε την παρακμή. Να μην υποκύπτουμε στη φθορά.
Η φθορά ωστόσο, ενσαρκώνει την ταυτοτική γοητεία που κουβαλάει και το σκοτάδι. Σε διευκολύνει να μην δημιουργείς, να μην διεκδικείς, να μην πράττεις. Να εφησυχάζεις, να επαναπαύεσαι, να ξεχνιέσαι. Να εγκλωβίζεσαι.
Η άσκηση αυτοκριτικής γίνεται περισσότερο δύσκολη, όταν αλλάζουμε επίπεδο, και μιλάμε για κοινωνίες και λαούς. Για έθνη. Το δικό μας, για παράδειγμα.Το γένος των Ελλήνων, στη σημερινή εκδοχή του, όλοι εμείς παραδομένοι στη γοητεία της φθοράς. Εγκλωβισμένοι στην παρακμή της υποβάθμισης της Δημοκρατίας, που βιώνουμε την τελευταία υπερδεκαετία, με τις κρίσεις να συσσωρεύονται, να λειτουργούν αθροιστικά και να αφήνουν μόνιμες βλάβες στον εθνικό ιστό. Η κοινωνία έχασε το ενδιαφέρον της για το μέλλον που διεκδικείται, και συνθηκολόγησε με το μέλλον της συνήθειας και της ρουτίνας.
Ηγεσία χαμηλού επιπέδου σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου, έγινε η ίδια το πρόβλημα που θα έπρεπε να λύσει. Απουσία έμπνευσης και οράματος. Απουσία αξιοπρέπειας και ηθικών αναστολών. Μετατόπιση του αξιακού κέντρου βάρους της κοινωνίας, υπό την πίεση του μίσους και του διχασμού που έχουν εδραιώσει στην πατρίδα μας εδώ και αρκετά χρόνια, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Ο επώδυνος συμβιβασμός, η μοιραία συνθηκολόγηση, η αποδοχή άβολων τετελεσμένων, ένας χαλασμένος γενετικός κώδικας, σε μια κοινωνία με φυσική έλξη προς τα θυελλώδη συναισθήματα.
Εγκλωβιστήκαμε. Η φθορά μας πρόλαβε. Και παραμέρισε τις σιωπηλές διαμαρτυρίες του φωτός, εκείνου που κουράστηκε να νικάει το σκοτάδι.
