Πηγή: εφημερίδα One Voice
Η νοοτροπία… συμπληρώματος, που πολλές φορές χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο του τόπου μας, αφαιρώντας από το έθνος το δικαίωμα και το συγκριτικό πλεονέκτημα της διεθνούς αυτοδιάθεσης, αποδεικνύεται απερίφραστα, για πολλοστή φορά, μετά την αλλαγή πολιτικών ισορροπιών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η εποχή Τραμπ, που ξεκινάει στη μοναδική υπερδύναμη την οποία μας κληρονόμησε η λήξη του Ψυχρού Πολέμου, αιφνιδιάζει, ξενίζει, ίσως και να τρομάζει. Το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό σύστημα, παραδομένο και εγκλωβισμένο στη μυωπική προσέγγιση σύνθετων παραμέτρων ανάλυσης των δεδομένων και επομένως πρόγνωσης των εξελίξεων, βρίσκεται σε… εμμονική αναζήτηση του «επόμενου Μενέντεζ».
Δηλαδή, ενός πολιτικού στο Κογκρέσο ή στο επιτελείου του Αμερικανού Εκλεγμένου Προέδρου, που θα συνδράμει τις εθνικές θέσεις στα πολιτικά παρασκήνια και τα έδρανα εξουσίας της Ουάσινγκτον.
Ξεχνώντας ότι ο Ρόμπερτ Μενέντεζ καταδικάστηκε ως (πολύ) διεφθαρμένος, και ότι μόλις τα τελευταία χρόνια λειτούργησε ως φιλέλληνας, κάτι που δεν είχε κάνει τις πολλές προηγούμενες δεκαετίες παρουσίας του στον δημόσιο βίο των Ηνωμένων Πολιτειών.
