Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις ανασφάλεια. Αγωνία. Μάτια που κοιτάζουν χαμηλά, αντί να βλέπουν ψηλά και μπροστά. Μακριά. Η Ελλάδα της παγιωμένης παρακμής, ως συνέπεια της εθνικής αποσυναρμολόγησης που προκάλεσαν τα εθνοκτόνα Μνημόνια, έχει παραδοθεί στη φθορά, από την οποία αδυνατεί να εξέλθει.
Η βία και η εγκληματικότητα έχουν εξελιχθεί σε συνώνυμο της καθημερινότητας. Της πραγματικής ζωής. Αυτές οι παράμετροι συνιστούν ίχνη παρακμής, και όχι φυσικά η ανομία στα Πανεπιστήμια, στα οποία εστιάζουν… βολικά τα ενσωματωμένα ΜΜΕ και οι… πρόθυμοι δημοσκόποι.
Μια υποπαράμετρος της μεγάλης εικόνας, που αναδεικνύεται ακριβώς για να θολώσει τη μεγάλη εικόνα. Την επέλαση της εγκληματικότητας, σε επίπεδο γειτονιάς αλλά και οργανωμένου εγκλήματος, συμμοριών. Την παγίωση της βίας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας αλλά και της δημόσιας σφαίρας.
Το τραγικό περιστατικό στα Γλυκά Νερά, με τον θανάσιμο ξυλοδαρμό ενός 50χρονου από ανηλίκους, δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Η ταυτοτική απόδειξη της συλλογικής αποτυχίας της κοινωνίας μας, πάνω από όλα και πρωτίστως όμως, της αποτυχίας της πολιτικής ηγεσίας που έχει δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας.
Μοιραίοι και άβουλοι, όπως θα μας υπενθύμιζε ο Κώστας Βάρναλης.
Failed state… Με υπογραφή.
Του Νίκου Φυλάγγελου
