Του Νίκου Φυλάγγελου
Οι περισσότερο ψύχραιμοι το έβλεπαν να έρχεται, εδώ και αρκετό καιρό. Αρκούσαν οι χαλαρές συζητήσεις με φίλους, στη δουλειά, στις γειτονιές. Εκεί όπου ο καθένας αισθάνεται περισσότερο χαλαρός και άνετος να εκφράσει όσα πραγματικά αισθάνεται.
Η ελληνική κοινωνία “βράζει”. Οι διαδοχικές κρίσεις, από την εθνική ταπείνωση και τη φτωχοποίηση των Μνημονίων, στους εγκλεισμούς της πανδημίας του κορονοϊού και σήμερα στην αβεβαιότητα που συνοδεύει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Δυο λέξεις σεργιανίζουν πάνω από την ελληνική κοινωνία. Ακρίβεια, απόγνωση… Το αν, πότε και πόσο θα αποκτήσει ο κοινωνικός βρασμός κοινωνικό αποτύπωμα και θα μεταβληθεί σε εκλογική συμπεριφορά, είναι μάλλον προφανές και αυταπόδεικτο.
Πέρασαν 14 χρόνια από την παγκόσμια οικονομική κρίση την οποία προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, και 13 χρόνια από τις μοιραίες για το εθνικό μέλλον εκλογές του 2009, που άνοιξαν το δρόμο για τα Μνημόνια.
Η Ελλάδα “επιστρέφει” στο 2012, με φόντο τις επόμενες εκλογές. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, δεν θα κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν. Επομένως, θα… επιταχύνουν το ραντεβού με το μοιραίο.
