Του Μανώλη Κομνηνού
Πόσο δυνατές μπορούν να είναι ορισμένες φορές οι λέξεις… Αρκεί να αφεθείς να τις ακούσεις να σου ψιθυρίζουν, αρκεί να επιτρέψεις στο μυαλό σου να σχηματίσει εικόνες, αρκεί να ανοίξεις το δρόμο, για το συναίσθημα που θα ζωγραφίσει την ελπίδα. Το ουράνιο τόξο, μετά τη θύελλα.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τη συγκλονιστική ανάρτηση της ψυχολόγου Στέλλας Αργυρίου, για την προσωπική μάχη της με ένα “τέρας” που οι περισσότεροι διστάζουν ακόμη και να κατονομάσουν. Σε μια κατάθεση ψυχής, ως διαβατήριο δύναμης και κουράγιου για όσες γυναίκες εκεί έξω, δίνουν τη δική τους μάχη, και αναζητούν αφορμές και έμπνευση για να μην το βάλουν κάτω. Να μην σκύψουν το κεφάλι. Να σβήσουν, με το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό τους, το γκρίζο της ανησυχίας.
“Αύριο 4 Φεβρουαρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου. Εγώ όμως είμαι πάντα του πριν οπότε σήμερα θα σας τα πω. Δεν έχω φωτογραφίες από τα χειρουργεία, τα νοσοκομεία, τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοθεραπείες, τίποτα, τις έσβησα όλες. Έχω όμως φωτογραφία από την ημέρα που το έμαθα. Αυτήν. Ξεροκατάπια. Για μια στιγμή ίσως να φοβήθηκα κιόλας.Μα μόνο για μια στιγμή. Αυτός ήταν ο χρόνος που έδωσα στον φόβο. Μερικά δευτερόλεπτα. Με χαμόγελο με θυμάμαι να λέω στον ευατο μου «ευτυχώς έτυχε σ´εμένα, γιατί εγώ ξέρω τι θα κάνω». Θυμάμαι όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους την ημέρα που τους το ανακοινώσα να μη ξέρουν τι να πουν. Θυμάμαι κι άλλους να μου λένε γιατί σε σένα. Αλλά κυρίως θυμάμαι αυτό που είπα σε μια φίλη μου καλή :«Κορίτσι μου, o άνθρωπος στις δυσκολίες βγάζει τον χαρακτήρα του, αν είσαι γκρινιάρης θα γκρινιάξεις σε όλα σου, αν χαμογελάς στη χαρά, θα βρεις να χαμογελάσεις και στην λύπη σου». Κακά τα ψέματα, όταν ζεις έναν καρκίνο, θες κατανόηση, θες υποστήριξη, θες σπρώξιμο καμιά φορά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλεις τον οίκτο κανενός. Με ενοχλεί η λέξη επάρατη νόσος, με ενοχλεί το έχασε τη μάχη. Σήμερα θέλω να πω σε όσους νοσούν να μην το βάζουν κάτω γιατί η ελπίδα είναι ο μονόδρομος της επιβίωσης. Θέλω επίσης να πω σε όσους πέρασαν αυτή τη δοκιμασία, να τα τιμούν τα παράσημα της ζωής τους μικρά, μεγάλα κόπιασαν να τα κερδίσουν και οφείλουν να τα φροντίζουν.Τέλος θέλω να πω κάτι που εγώ έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία: Ο καρκίνος δεν είναι τρομακτικός, αν δεν καταφέρετε να τον κάνετε φίλο, τουλάχιστον πρέπει να τον αποδεχτείτε σαν έναν -ενοχλητικό- συνοδοιπόρο. Ας κάνει αυτός τη δουλειά του κι εσείς συνεχίστε να κάνετε την δική σας.Να σας προσέχετε και να σας αγαπάτε, να εξετάζεστε και να προσπαθείτε κάθε μέρα να ζείτε. Είναι κρίμα να χρειαζόμαστε ένα -συνήθως δυσάρεστο- τρίγκερ προκειμένου να θυμηθούμε την πλέον αυτονόητη αλήθεια της ζωής: Την προσωρινότητά της. Και τη δική μας. Αν έχετε κάτι που πρέπει ή θέλετε να κάνετε στη ζωή αυτή, η στιγμή να το κάνετε είναι τώρα.”.
