Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
Ένα έθνος που δυσκολεύεται να αντικρίσει με γενναιότητα και ειλικρίνεια τον καθρέφτη του αυτοπροσδιορισμού του, και βιώνει την αγωνιώδη αναζήτηση διαφορετικών ταυτοτήτων, είναι περίπου γεωμετρικά καταδικασμένο σε παρακμή. Σε ανατροφοδότηση της φθοράς που προσλαμβάνει στοιχεία παγίωσης, ενσωματώνεται στο εθνικό dna και αφαιρεί από το μέλλον ζωτικό χώρο προσδοκιών.
Η Ελλάδα της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, οι σύνθετες, πολυδιάστατες και πολυεπίπεδες συνέπειές των οποίων, αφόρητα και πεισματικά αβίωτες συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον εθνικό κορμό και να προκαλούν αποσυναρμολόγηση στην κοινωνική συλλογικότητα, είναι δυστυχώς μια τέτοια χώρα.
Εγκλωβισμένη στην παρακμή, ίσως και μεταξύ άλλων επειδή προ πολλού υποκύψαμε στη γοητεία της υστερίας του διχασμού και του μίσους. Επιτρέψαμε στα άκρα και τις ακρότητες να μετακινηθούν από τη φυσική θέση τους, στο περιθώριο του δημόσιου βίου, στο επίκεντρο της εθνικής λειτουργίας. Και να διαχέουν τον κοινωνικό διχασμό και το μίσος.
Το τελευταίο διάστημα, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, επανέρχονται με πείσμα και ένταση στην υπεράσπιση της διατήρησης των κεκτημένων τους. Με μεθοδολογικά εργαλεία υστερικά πολιτικά αποτυπώματα, χωρίς ιδεολογική, πολιτική και ηθική σπονδυλική στήλη, που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Και με στρατούς πληρωμένων κακοποιητών χαρακτήρων στα social media, με την ασφάλεια της αδιευκρίνιστης ταυτότητας να ενισχύει και να πολλαπλασιάζει τη χυδαιότητά τους.
Οι εισοδηματίες της απανθρωπιάς
Η ανείπωτη εθνική τραγωδία των Τεμπών, που μονάχα οντότητες μη συμβατές με το ανθρώπινο είδος μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστες, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό, εκκωφαντικό και σκοτεινό παράδειγμα της «μαυρίλας» που έχει απλωθεί πάνω από τον τόπο.
Η Μαρία Καρυστιανού πρωτίστως, αρκετοί άλλοι συγγενείς, αλλά και όσοι επιχείρησαν να στηρίξουν τη φωνή τους να ακουστεί πιο δυνατά, βρέθηκαν στο στόχαστρο της χυδαιότητας.
Και σε αυτή την περίπτωση, ισχύει η καβαφική ρήση για τη διαδρομή. Σημασία έχει το ταξίδι. Δεν μετράει τόσο το αποτέλεσμα, το τι πέτυχαν με τις αθλιότητές τους. Σημασία έχει ότι σκέφτηκαν να το κάνουν, ή δέχτηκαν να το κάνουν. Δεν βρέθηκε κανείς να τους σταματήσει. Και δεν βρέθηκε κανείς να τους τιμωρήσει.
Η απουσία συνείδησης
Οι δραματικές επιπτώσεις που συνοδεύουν την εμπέδωση του εθνικού και κοινωνικού διχασμού στον τόπο μας, αφαιρούν οξυγόνο από το εθνικό μέλλον.
Σε επίπεδο αναζήτησης των αφετηριών μιας τόσο επικίνδυνης παθογένειας ωστόσο, αναπόφευκτα θα κοντοστεκόταν κανείς στην ασυγχώρητη απουσία συνείδησης από τους μοιραίους πρωταγωνιστές του… δράματός μας.
Μια συνείδηση που οφείλει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση. Και να επικαιροποιεί τα αντανακλαστικά της. Ώστε η φωνή της αφυπνίζει και να παρακινεί να ξεπεράσουμε την παρακμή.
Κάποτε. Σε μια άλλη Ελλάδα. Την οποία δεν θα έχουμε πληγώσει τόσο πολύ.
