Του Νίκου Φυλάγγελου
Όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην Αυστραλία με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, έρχονται να επιβεβαιώσουν πόσο λανθασμένα έχουν καταλάβει οι περισσότεροι το τι πραγματικά έπρεπε να γίνει για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού.
Κοινωνίες διχασμένες. Με ακρωτηριασμούς. Με διαπομπεύσεις. Με “δολοφονίες χαρακτήρων”, όπως στην περίπτωσή του μεγάλου Σέρβου και της αντιμετώπισής του από την κυβέρνηση της Αυστραλίας και τον πρωθυπουργό, το όνομά του οποίου… δεν θυμόταν ούτε καν ο Τζο Μπάιντεν, παρόλο που ο Σκοτ Μόρισον αποδείχτηκε… πρόθυμος, όταν ακύρωσε την εξοπλιστική συμφωνία με τη Γαλλία του Εμμανουέλ Μακρόν, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας.
Είναι προφανές ότι όσοι πανηγυρίζουν με την αντιμετώπιση του Τζόκοβιτς, δεν μπορούν να κατανοήσουν τη δύναμη του αθλητισμού, που αγγίζει καρδιές, σε σύγκριση με τον κάθε πολιτικό Μόρισον, που… βλάπτει, λιγότερο ή περισσότερο, την κοινωνία.
Τα υψωμένα δάχτυλα και η δαιμονοποίηση, που είδαμε πολύ έντονα και στην Ελλάδα, από συστημικούς δημοσιογράφους, κυρίως της τηλεόρασης και ακραίους πολιτικούς. Όλοι αυτοί που λειτουργούν καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ως “χρυσοί χορηγοί” της αμφισβήτησης και των αντιεμβολιαστών.
