Του Μάνου Οικονομίδη
Η Ιστορία θα διατηρήσει πληθωρική γενναιοδωρία στην πολυεπίπεδη κρίση της για την Άνγκελα Μέρκελ. Η κόρη του πάστορα, που μεγάλωσε στη λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, διαμόρφωσε την προσωπικότητά της στη βάση της διαρκούς αναζήτησης του φιλελευθερισμού, που δεν γνώρισε ως νεαρό κορίτσι, τότε δηλαδή που τα όνειρα δεν έχουν φρένο.
Αποχωρεί από την ηγεσία της ισχυρότερης χώρας της Ενωμένης Ευρώπης, μετά από 16 συναρπαστικά αλλά κάθε άλλο παρά ανέμελα χρόνια. Το 2005, επικράτησε οριακά του Γκέρχαρντ Σρέντερ, ηγήθηκε της πρώτης κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες και το SPD, στη διαδρομή του χρόνου ωστόσο, κατάφερε να συρρικνώσει τον ιστορικό αντίπαλο του μεγαλύτερου κόμματος της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, σε ποσοστά… ντροπής.
Διαχειρίστηκε την παγκόσμια οικονομική κρίση που πυροδότησε η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 και θα μπορούσε να πνίξει την ευρωπαϊκή οικονομία. Τόσο η γερμανική οικονομία όσο και η ευρωζώνη στάθηκαν όρθιες, με τις ακραίες θυσίες του ελληνικού και άλλων λαών του ευρωπαϊκού Νότου, κάπως έτσι ωστόσο το κοινό ευρωπαϊκό ιδεώδες δεν παραδόθηκε στις στάχτες της Ιστορίας.
Η Άνγκελα Μέρκελ διαχειρίστηκε τα προσφυγικά ρεύματα και εσχάτως την πανδημία του κορονοϊού. Κατάφερε να εξελιχθεί στην τελευταία θεματοφύλακα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, την “ιέρεια” του μεσαίου χώρου, που γονιδιακά είναι προσανατολισμένος να αντιμάχεται τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής.
Η ακροδεξιά άλλωστε, μονάχα από μια μετριοπαθή Κεντροδεξιά μπορεί να ηττηθεί, όχι από τις πολιτικές δυνάμεις στα Αριστερά του Κέντρου του πολιτικού φάσματος, και η Άνγκελα Μέρκελ είχε πλήρη επίγνωση της συγκεκριμένης παραμέτρου ανάλυσης της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Εκεί, η υστεροφημία της μένει ατελής, όπως και η επικράτησή της απέναντι στην ακροδεξιά. Τη φρέναρε, αλλά δεν κατάφερε να την εξαφανίσει από τα βιβλία της Ιστορίας του ζώντος παρόντος. Ούτε μέσα στη Γερμανία, ούτε στις χώρες-δορυφόρους όπως την Αυστρία και την Ουγγαρία, ούτε συνολικά στην Ενωμένη Ευρώπη.
Μια σκιά στη διαδρομή μιας “μεγάλης κυρίας”. Χωρίς εκείνη, η μάχη απέναντι στην αποκρουστική συμπεριφορική παρακμή της ακροδεξιάς, στον δημόσιο βίο κάθε ευρωπαϊκής χώρας, θα είναι περισσότερο δυσχερής. Η Ευρώπη που αποχαιρετά η Άνγκελα Μέρκελ άλλωστε, είναι ένα μελαγχολικό μόρφωμα αθροιζόμενων συμφερόντων. Όχι κοινών ιδεών και οραμάτων.
Με ηγέτες… από το κάτω ράφι. Μια “παιδική χαρά”, όπως θα έλεγε η “Monde”.
