Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021
Το σημείο ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη… Το συναρπαστικό ζητούμενο για κάθε διαδρομή, προσωπική, κοινωνική και εθνική, που δεν έχει στατικά και παγιωμένα χαρακτηριστικά, μεταβάλλεται και προσαρμόζεται στις ιαχές κάθε συγκυρίας, διατηρεί ωστόσο περίπου αλεξίσφαιρη υπεραξία. Προσφέρει σε εκείνους που το ανακαλύπτουν, την υπεροχή της αυτοκυριαρχίας και της σύνεσης. Ανοίγει λεωφόρους για την αυτονόητη και ανθεκτική στη φθορά του χρόνου επικράτηση της μετριοπάθειας απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Η περιγραφή, δυστυχώς δεν αφορά τη χώρα μας, το έθνος, την κοινωνία μας, ειδικά στα χρόνια που ξεκίνησαν με την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, και έφτασαν στην τρέχουσα αναταραχή της πανδημίας του κορονοϊού. Μια περίοδος αχρείαστα και αναίτια σκοτεινή για το έθνος, που έχει κληρονομήσει τον γεωγραφικό χώρο τον οποίο η ανθρώπινη Ιστορία έχει ταυτίσει με το μαιευτήριο της Δημοκρατίας και της πυρηνικής σκέψης ενός κάδρου ιδεών, που ταξίδεψαν στο μέλλον, επικαιροποιήθηκαν από την ευρηματικότητα κάθε επόμενης γενιάς, και μοίρασαν απλόχερα ζωογόνο φως στην έννοια του ανθρώπου.
Η Ελλάδα είναι σήμερα μια «χαλασμένη» χώρα. Σε επίπεδο κοινωνικής ενσωμάτωσης και αποδοχής της αυτονόητης υποχρέωσης να αναζητούμε διαρκώς, χωρίς αποπροσανατολισμούς και δικαιολογίες, τους κοινούς τόπους που θα μας επιτρέπουν να συνυπάρχουμε δημιουργούμε. Να ζούμε, αντί να περιφερόμαστε από συνήθεια, να σπρώχνουμε στο μέλλον την ταυτότητα της συλλογικότητας.
Η Ιστορία μας έχει αποδείξει με πληθυντικά παραδείγματα και συμπερασματικό πείσμα, πόσο μεταδοτικό είναι το γονίδιο του διχασμού, εξαιτίας του οποίου το έθνος μας βίωσε τραγωδίες και ακρωτηριασμούς, που το συρρίκνωναν, γεωγραφικά και ηθικά. Οι συνθήκες ανατροφοδοτούμενων κρίσεων, που έχουν παγιωθεί μετά το 2009, διευκολύνουν την επέλαση του μίσους και του διχασμού, μια διαπίστωση που δεν μειώνει την ασυγχώρητη ευθύνη των (μοιραίων) κομιστών της διαίρεσης. Εκείνων που βρίσκουν ρόλο και λόγο ύπαρξης, στην ανατροφοδότηση του διχασμού και του μίσους. Εκείνων που στερούν από την Ελλάδα πολύτιμο και σπάνιο «εθνικό οξυγόνο».
Για αρκετούς γητευτές της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και των αρετών των ιδεών, η Ιστορία δεν είναι η μελέτη και εκμάθηση του παρελθόντος, είναι η κατανόηση των παραδειγμάτων που το παρελθόν προσφέρει γενναιόδωρα στο παρόν, ώστε να διαμορφώσει τις συνθήκες για ένα λιγότερο προβληματικό μέλλον.
Η ανοχή της σημερινής εθνικής ανορθογραφίας των άκρων, είναι ασυγχώρητη. Και για όσους διατελούν μη αναστρέψιμα απογοητευμένοι από την εθνική απογύμνωση σε επίπεδο «ηρώων» που θα εμπνεύσουν και θα παρακινήσουν, να μην ξεχνούν να κοιτάζουν μέσα τους. Εκείνο τον «ήρωα», που κανένα υστερικό άκρο δεν μπορεί να μας στερήσει…
