Οι (αλεξίσφαιρες) ιδέες και η υπεράσπισή τους. Η αυτοθυσία φροντίδας της Δημοκρατίας, ακόμη και από μια ατροφική εκδοχή του εαυτού μας. Η διαχείριση των συμβόλων ως ανατροφοδότης έμπνευσης για τις γενιές που ακολουθούν.
Η διαδρομή της σκέψης που φιλοτέχνησε την αμερικανική Δημοκρατία ως την ισχυρότερη Δημοκρατία στον πλανήτη, με την ταυτοτική υστεροφημία της θεσμικής φροντίδας των ιδεών του Διαφωτισμού και της μαιευτικής που ενέπνευσε το λιγότερο ατελές των πολιτευμάτων που εμπνεύστηκε το ανθρώπινο μυαλό, εδώ κοντά μας, αλλά τόσο μακριά στον χρόνο, στην Αρχαία Αθήνα, βρήκε… τοίχο με τη σημερινή Αμερική.
Η τραγική εικόνα του Τζο Μπάιντεν στο debate με τον Ντόναλντ Τραμπ, και η ετοιμόρροπη παρουσία της φυσικής ηγέτιδας δύναμης του δυτικού πολιτισμού, με αχρείαστη εναλλακτική εξουσίας έναν επικίνδυνο άνθρωπο, συνοψίζει το κάδρο της φθοράς για την Ουάσινγκτον.
Οι Δημοκρατικοί, το κόμμα του Τόμας Τζέφερσον, εκείνο που διατύπωσε στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ότι “όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι” (με τη ζωή να αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είναι εκείνοι οι οποίοι δημιουργούν στη συνέχεια τις ανισότητες) βρίσκονται σε συνθήκες ψυχολογικής κατάρρευσης και πανικού.
Κανένας δεν πιστεύει σοβαρά ότι ο σημερινός ένοικος του Οβάλ Γραφείου μπορεί να αντέξει ένα δεύτερο debate, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αντέξει τους σχεδόν τέσσερις μήνες προεκλογικής εκστρατείας που απομένουν μέχρι τις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου. Αυτονόητα, δεν μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση της αμερικανικής Δημοκρατίας, δηλαδή την ευδαιμονία της συλλογικής Δύσης, σε έναν πολυπολικό κόσμο, με αυταπόδεικτη διαταραχή των διεθνών ισορροπιών που μας κληρονόμησε ο επίλογος του Ψυχρού Πολέμου.
Η Τζιλ Μπάιντεν είναι η μόνη που μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του Τζο Μπάιντεν και να τον πείσει να αποχωρήσει. Η Ιστορία ωστόσο θα είναι περισσότερο αυστηρή με τους δυο προηγούμενους ηγέτες των Δημοκρατικών και Προέδρους πλήρους θητείας των ΗΠΑ, τον Μπιλ Κλίντον και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Εκείνοι επέλεξαν και στήριξαν τον εύθραυστο Τζο Μπάιντεν. Εκείνοι ανέχονται την περιφερόμενη τραγική φιγούρα του, θυσιάζοντας τις εκλογές του Νοεμβρίου, ώστε να μην “καούν” οι εκλεκτοί τους για το μέλλον, ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ και ο Υπουργός Μεταφορών Πιτ Μπούτετζετζ.
Αμφότεροι ευθύνονται για την ασυγχώρητη αποσυναρμολόγηση της αμερικανικής Δημοκρατίας. Και τις συνέπειές της για τον δυτικό κόσμο.
Ο Ρόμπερτ Κένεντι παραμένει επίκαιρα… αφυπνιστικός. Σκέφτομαι πράγματα που ποτέ δεν υπήρξαν, και ρωτώ… Γιατί όχι;
Του Μάνου Οικονομίδη
