Ο Ανδρέας και… ο άλλος. Ο “δεξιούλης”. Αυτή ήταν η ιστορική ταυτότητα που είχε αφιερώσει στον Κώστα Σημίτη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Συνοψίζοντας τόσο εύγλωττα, την… αποστροφή που προκαλούσε στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ το “μοντέλο” πολιτικής και ηθικής ευλυγισίας που συνόδευσε τον μετέπειτα διάδοχό του στην ηγεσία του Κινήματος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβλεπε στο πρόσωπο του Κώστα Σημίτη και της… παρέας του, την υπονόμευση και ακύρωση των δικών του αγώνων. Της δικής του υστεροφημίας. Για την πατρίδα και την κοινωνία.
Δεν ανέχτηκε και δεν συγχώρεσε στον Κώστα Σημίτη την υπονόμευση και την ταπεινωτική αποστρατεία του, μέσω της “ομάδας των 4”. Αναμενόμενη λοιπόν η προσπάθεια της “παρέας Σημίτη” να αμαυρώσει τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου, πολιτικά και ηθικά, μετά τον θάνατό του.
Η απόσταση που χώριζε τον Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη, εξηγεί μια σειρά από μεταγενέστερα δεδομένα. Την υπεράσπιση της έννοιας του πατριωτισμού από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την… υποστολή σημαίας στα Ίμια από τον διάδοχό του. Την υπεράσπιση των μη προνομιούχων από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη ληστρική φτωχοποίηση τους μέσω του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου και της ληστρικής ισοτιμίας ευρώ-δραχμής από τον Κώστα Σημίτη.
Οι ακροκεντρώοι υμνητές της εποχής Σημίτη, έχουν φυσική απέχθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως και προς τον Κώστα Καραμανλή. Όπως προς κάθε πολιτικό τον οποίο αγάπησε η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κώστας Σημίτης έχει καταγραφεί ως ο λιγότερο δημοφιλής πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Ο λαός έκρινε. Γι’ αυτό και οι ακροκεντρώοι αδυνατούν να διαχωρίσουν τις έννοιες “λαός” και “λαϊκισμός”.
Δημοκρατία, η δύναμη των πολλών ανθρώπων…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
