Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των Ιεραρχών που διαμόρφωναν τις εξελίξεις στην Εκκλησία της Ελλάδας. Και που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν κομβικούς ρόλους για το μέλλον.
Ο φωτισμένος Ιεράρχης βρισκόταν στο πλευρό των μη προνομιούχων. Των περιφρονημένων. Εκείνων απέναντι στους οποίους η ζωή δεν στάθηκε γενναιόδωρη. Στον πυρήνα της περιόδου της εθνικής καταστροφής των εθνοκτόνων Μνημονίων, που οδήγησαν σε αποσυναρμολόγηση και φτωχοποίηση την ελληνική κοινωνία, ο κ. Νικόλαος είχε εκφωνήσει ομιλίες και είχε διανείμει εγκυκλίους που προσέφεραν βάλσαμο γαλήνης και στήριξης στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
Και στη συνέχεια… χάθηκε. Την τελευταία δεκαετία, η «απομόνωση» του Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαου είναι εμφανής, για μια σειρά από λόγους. Λανθασμένη επιλογή συνεργατών, ανοχή σε «τοξικούς» πολιτικούς της περιοχής και η διάθεση του ίδιου να μην «ανέβει επίπεδο».
Μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία για το μέλλον της Εκκλησίας. Και συνολικά της ελληνικής κοινωνίας.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
