Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η εθνική μοναξιά της χώρας, με το ανάδελφο ταυτοτικό αποτύπωμα του λαού μας, και την ασυγχώρητη προδιάθεση να γοητευόμαστε και να ανεχόμαστε τα άκρα και τις ακρότητες, που κυριάρχησαν στην Ελλάδα μετά τις μοιραίες εκλογές του 2009, και εδραίωσαν ως κεντρικό αφήγημα του δημοσίου βίου το μίσος και τον διχασμό, δεν επιτρέπει να συζητάμε και να αξιολογούμε σοβαρά τις “μεγάλες αλήθειες”.
Στη σκιά των πολυεπίπεδων, ενοχλητικών παραμέτρων της υπόθεσης των υποκλοπών με θύμα τον Νίκο Ανδρουλάκη, που έφερε και πάλι στην επιφάνεια τις στρατιές των ακραίων, οι οποίοι είναι ανά πάσα στιγμή βουλιμικά πρόθυμοι να δικαιολογήσουν τα πάντα και τα… αδικαιολόγητα, η ανυπολόγιστη ζημιά που υφίσταται η Ελλάδα αφορά τη διεθνή συζήτηση που ξεκίνησε, με τα σχετικά δημοσιεύματα, ρεπορτάζ και αναλύσεις σε ΜΜΕ της Ευρώπης αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την επαναφορά της εικόνας της Ελλάδας ως “failed state”, θυμίζοντας τις χειρότερες εποχές της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπάθησε με διορθώσει, μετά τις εκλογές του 2019.
Σήμερα, με αφορμή το θέμα των υποκλοπών, μια ματιά στον διεθνή Τύπο αρκεί για να τρομάξει. Μοιάζει λες και… χάθηκαν αυτά τα τρία τελευταία χρόνια. Και η Ελλάδα επέστρεψε εκεί όπου… δεν ήθελε. Με ό, τι θα συνεπάγεται αυτό για το πώς θα μας αντιμετωπίζουν στο μέλλον, εταίροι και σύμμαχοι.
