Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 7 Αυγούστου 2021
Ο αθλητισμός, ως μαζικό φαινόμενο, με γονιδιακά εξατομικευμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, διακρίνεται από μια συμπερασματική διαπίστωση εξαιρετικά χρήσιμη και ταυτοτική με την ίδια τη ζωή.
Είναι περισσότερο εύκολο να φτάσεις κάπου, από το να διατηρηθείς εκεί. Στην κορυφή ή… στην ουρά. Στην ευημερία ή στην παρακμή. Στο ραντεβού με τις καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας, αλλά και εκείνες που παραπέμπουν στο… τέρας στον καθρέφτη του αυτοπροσδιορισμού.
Η διαδρομή των εθνών, που στηρίζονται σε κοινωνίες, επομένως στην απρόβλεπτη συνισταμένη της μετατόπισης ψυχολογίας και προτεραιοτήτων, έχει την αντίστοιχη πορεία. Είναι περισσότερο εύκολο να φτάσεις στην ευημερία, από το να τη διαιωνίσεις, είναι περισσότερο εύκολο να αγκαλιάσεις την πτώση της παρακμής, από το να την ανατρέψεις. Να ξεφύγεις. Να ανακτήσεις την επαφή σου με το φως.
Η παρακμή, εθνών και κοινωνιών, προσλαμβάνει αβίαστα χαρακτηριστικά παγίωσης. Στην Ελλάδα το ζούμε πολύ έντονα, στον «σκοτεινό κύκλο» που ξεκίνησε με την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, και συνεχίζεται με την απρόσμενη πανδημία του κορονοϊού.
Η χώρα μας μοιάζει εγκλωβισμένη στην παρακμή. Και οι λιγοστές εξαιρέσεις, προσώπων και προσπαθειών, να αφήσουμε πίσω μας την πτώση, μοιάζουν αδύναμες και αβοήθητες, απέναντι στην επέλαση του μίσους και του διχασμού.
Η υπεραξία του ορθού λόγου, παραχώρησε τη θέση της στη διόγκωση του ανατροφοδοτούμενου μίσους, με πρωταγωνιστές θιασώτες του ακροδεξιού ολοκληρωτισμού. Η Ιστορία άλλωστε μας έχει διδάξει ότι, η ακροδεξιά δεν έχει πολιτική και κομματική ταυτότητα ή σύνορα. Διαπνέει οριζόντια κόμματα και πολιτικές δυνάμεις, όπως και κοινωνικές ομάδες ή επαγγελματικούς φορείς. Είναι συμπεριφορικό σύμπτωμα ακραίας παρακμής, με ρόλο μεγάλου επιταχυντή της αλλοτρίωσης των ηθικών αντανακλαστικών και αξιών της κοινωνίας.
Στη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των πρόσφατων πυρκαγιών, που αφήνουν στο περιβάλλον και τη φύση που μας φιλοξενούν και μας ανέχονται, το εγκληματικό αποτύπωμα της ανθρώπινης αυθάδειας προς τον πλανήτη, ζήσαμε στιγμές τραγικών αντιπαραθέσεων στον δημόσιο βίο και κυρίως στα social media. Μίσος και διχασμός. Από εισοδηματίες αυτής της δίδυμης εθνικής παθογένειας, μέσω της οποίας βρίσκουν και διατηρούν ζωτικό χώρο και ρόλο.
Το τραγικό κατάντημα μιας χώρας, το ιστορικό παρελθόν της οποίας μνημονεύεται ακόμη από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, για τις αξίες του μέτρου και της μετριοπάθειας, της σύνθεσης και της συνεννόησης, της συμφιλίωσης και της Δημοκρατίας, που κληρονόμησε στις γενιές που αντάλλασσαν μεταξύ τους τη σκυτάλη της προόδου.
Πρόοδος… Δύσκολη έννοια. Βαριά ηττημένη στην πατρίδα μας, στην αναμέτρηση με τον σκοταδισμό του μίσους και του διχασμού. Και των κομιστών τους…
