Του Νίκου Φυλάγγελου
Καθώς ο Τζο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις συμπληρώνουν έναν χρόνο στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, μια από τις περισσότερο… χαριτωμένες παραμέτρους της πολιτικής του Λευκού Οίκου σε διεθνές επίπεδο, ήταν η στρατηγική επιλογή να στηριχτεί η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν.
Αν εξαιρέσει κανείς διάφορους… διασκεδαστές των ελληνικών, κυρίως τηλεοπτικών ΜΜΕ, που προσπαθούν να μας πείσουν για τον… βασανισμό του Ταγίπ Ερντογάν από τον Τζο Μπάιντεν, όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν εύκολα να προβλέψουν… πού πηγαίνει η δουλειά.
Ειδικά στη σημερινή συγκυρία, με τη διακυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις σε απρόσμενα μεγάλη πολιτική αποδρομή, και επομένως δεκτική σε πιέσεις και την αναζήτηση επώδυνων ισορροπιών, ήταν προφανές ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θα ήταν από τους κερδισμένους.
Η… αλλαγή ψυχολογίας του Οβάλ Γραφείου απέναντι στον Τούρκο Πρόεδρο, έχει ως αφετηρία την πρόσφατη επικοινωνία του Τζο Μπάιντεν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, εκεί όπου οι δυο ηγέτες… μοίρασαν τον πλανήτη, και ο καθένας ζήτησε, μικρές ή μεγαλύτερες διευκολύνσεις, από τον άλλο.
Ακολούθησε, το “άδειασμα” Ελλάδας και Κύπρου με τον αγωγό East Med, το πάγωμα των ερευνών από τη αμερικανική Δικαιοσύνη για τράπεζα στην οποία εμπλέκεται… σκανδαλωδώς ο Ταγίπ Ερντογάν, και φυσικά τη βελτίωση των διμερών σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, επίσης με… αμερικανικό δάχτυλο.
Και… στα δικά μας, θα έλεγε κανείς. Τα περισσότερο δύσκολα είναι μπροστά μας, ειδικά όταν συνεχίζουμε να καλλιεργούμε μύθους και εικονικές πραγματικότητες.
