Του Μάνου Οικονομίδη
Δημοσιογράφος, Σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2024
Μια ήπειρος τόσο υπέροχη και συναρπαστική. Με πλεόνασμα Ιστορίας προς κατανάλωση, σε επίπεδο ιδεών και εμπνεύσεων, που πήγαν μπροστά την ανθρωπότητα. Και την ίδια στιγμή, μια ήπειρος ευάλωτη στις συναισθηματικές μεταβολές των κατοίκων, των ενεργών πολιτών της.
Αυτή είναι η Ευρώπη. Η Ευρώπη μας. Η κοινή πατρίδα μας. Η καινούρια οικογένεια στην οποία συναποφασίσουμε να συμμετάσχουμε, αποτυπώνοντας τη δημιουργική υπεραξία και την υπεροχή του «μαζί». Της πληθυντικής συμπόρευσης. Της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού ως μαθηματικών πράξεων της προόδου.
Η Ενωμένη Ευρώπη. Της αφομοίωσης καινούριων ιδεών και κοινωνικών ρευμάτων, η Ευρώπη που δεν προσέγγισε ποτέ ιστορικά τα μεταναστευτικά ρεύματα ως απειλή αποσυναρμολόγησης του γενετικού κώδικά της, αλλά ως ευπρόσδεκτο… μόσχευμα. Συμβιωτικό και ζωογόνο.
Αυτή η Ευρώπη… μας τελείωσε. Στη σημερινή εκδοχή της, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απωλέσει τον θεμελιώδη προσανατολισμό της. Σταμάτησε να παράγει καινούριες ιδέες. Και επομένως, σταμάτησε να παράγει… μέλλον.
Η οδυνηρή διαπίστωση της σκανδαλιστικής υποβάθμισης της ποιότητας του πολιτικού δυναμικού της Ευρώπης, προσφέρει μερική ερμηνεία και εξήγηση της παρακμής. Γιατί, παρακμή είναι αυτή που βιώνουμε. Μια παγίωση φθοράς, επώδυνη και εξοργιστική, που αποδυναμώνει την προοπτική της Ευρώπης να πρωταγωνιστήσει, να ηγηθεί των εξελίξεων, να εμπνεύσει, να γιγαντωθεί σε επίπεδο διεθνούς παρέμβασης, σε μια συγκυρία με ξεθωριασμένες υπερδυνάμεις, και με πολλούς, περιφερειακούς πόλους διεθνούς επιρροής.
Η Ευρώπη (μας), η οποία έχει παραδοθεί στη φθορά, έχει ανάγκη συνειδησιακής «επανίδρυσης», για να παραμερίσει το σκοτάδι. Να ξαναβγεί στο φως, και να αρχίσει και πάλι να εκπέμπει φως η ίδια. Η ευθύνη στους παλίτες, στις κοινωνίες, σε όλους εμάς.
Δεν μας αξίζει ο τραγέλαφος αυτής της παιδικής χαράς, από τις Βρυξέλλες μέχρι το Παρίσι, το Βερολίνο, στο σύνολο της ηπείρου μας. Και δεν υπάρχουν «Βάρβαροι», τους οποίους μπορούμε να περιμένουμε να μας σώσουν.
