Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η ελληνική κοινωνία έχει προ πολλού επιλέξει να… κλείσει την τηλεόραση, τουλάχιστον στο ενημερωτικό σκέλος της. Δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές έχουν υποχωρήσει σε τηλεθέαση… βαρυχειμωνιάς, αντίστοιχη, ίσως και χειρότερη εκείνης της δραματικά ντροπιαστικής εποχής των Μνημονίων, τότε που η τηλεοπτική δημοσιογραφία βρέθηκε στην κορυφή της αναξιοπιστίας.
Έτσι, ελάχιστοι παρακολουθούν τις χαριτωμένες προσπάθειες “ενσωματωμένων” αναλυτών και δημοσιογράφων, να παρουσιάσουν την Αμερική του Τζο Μπάιντεν περίπου ως έτοιμη να… εισβάλλει στην Τουρκία, για να τιμωρήσει τον Ταγίπ Ερντογάν. Ίσως και να μας επιστρέψει τη… Βασιλεύουσα, προτού προλάβει το… ξανθό γένος.
Η μηδενική απήχηση των τηλεοπτικών ΜΜΕ ωστόσο, δεν αναιρεί την αποστροφή για τη συντονισμένη προσπάθεια… παραπλάνησης. Την ώρα που το καθεστώς Ερντογάν επικαιροποιεί και ανανεώνει τις στρατηγικές συμμαχίες του στην περιοχή αλλά και ευρύτερα, ενώ οι “δημόσιες σχέσεις” στην Ουάσινγκτον, μέσω από… καλοπληρωμένους μηχανισμούς, έχουν ήδη αρχίσει να φέρνουν αποτελέσματα, σε επίπεδο φιλοτουρκικών δημοσιευμάτων.
Την αλήθεια που, αρνούμαστε να δεχτούμε, την είπε ο Ταγίπ Ερντογάν. Περιγράφοντας τις… ισόβιες σχέσεις συμφέροντος των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των δυο χωρών, είναι κατά πολύ σημαντικότερα από τις επιμέρους διαφορές τους.
Και κάπως έτσι, η ζωή συνεχίζεται…
