Του Μάνου Οικονομίδη
Η διεθνής συγκυρία… Οι αγωνίες των πολιτών… Και μια μελαγχολική ανάμνηση του πόσο διαφορετική ονειρευόμασταν την κοινή, ευρωπαϊκή οικογένειά μας.
Στην ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση μνήμης για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη, στα Ανώγεια, μπορεί εύκολα να ιχνηλατήσει και να εντοπίσει κανείς το νήμα της “εθνικής πλατφόρμας” που ξεδίπλωσε ο πρώην πρωθυπουργός, με την προ μηνών ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής.
Ένας από τους τελευταίους πραγματικούς Ευρωπαίους, που δεν μπορεί παρά να απογοητεύεται για το σημερινό κατάντημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε επίπεδο ηγετικού αποτυπώματος, ανεξαρτησίας έναντι… άλλων διεθνών δυνάμεων, και φυσικά αναφορικά με την αδυναμία των Βρυξελλών να παρακολουθήσουν και να κατανοήσουν τις καινούριες ανάγκες και προτεραιότητες των Ευρωπαίων πολιτών, ώστε στη συνέχεια να τις υπηρετήσουν αποτελεσματικά.
Η Ευρώπη δεν είναι πλέον δύναμη συναίνεσης. Αντί να συνδράμει στον τερματισμό της ουκρανικής κρίσης, λειτουργεί ως… υπηρετικό προσωπικό των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως ποτέ άλλοτε στο σύγχρονο παρελθόν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης αποτελούσαν πάντοτε τον “αόρατο εχθρό” για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και σήμερα, με πολιτικούς… νάνους, τύπου Σολτς και Μακρόν και πρόθυμους χειροκροτητές, τύπου Μπέρμποκ, κατάφεραν να μετατρέψουν την “επόμενη υπερδύναμη”, όπως θα μπορούσε να εξελιχτεί η Ενωμένη Ευρώπη, σε… σύντομο ανέκδοτο.
Η Ευρώπη δεν κατανοεί τις ανάγκες των πολιτών της. Στη σκιά των δραματικών συνεπειών από τις τυφλές κυρώσεις στη ρωσική οικονομία, οι Ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν την καθημερινότητά τους να επιβαρύνεται διαρκώς. Την ποιότητα ζωής τους να υποβαθμίζεται. Το κεκτημένο της ευμάρειας, που χαρακτήριζε ιστορικά τον δυτικό πολιτισμό, να χάνεται.
Η Ευρώπη έχασε τον προσανατολισμό της. Πρωτίστως, τον ηθικό προσανατολισμό της. Η σημερινή εκδοχή πολιτικής ηγεσίας στις Βρυξέλλες και τις κυρίαρχες χώρες της ηπείρου μας, παραπέμπει σε… αφασία, αναφορικά με την ιστορική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών ως φυσικών κληρονόμων των ιδεών του Διαφωτισμού. Μια Ευρώπη που μοίραζε το φως των ιδεών, σήμερα… σβήνει τα φώτα στα μνημεία, τα κτίρια και τους δρόμους των πόλεών της, για να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση που η ίδια προκάλεσε.
Ο Κώστας Καραμανλής, την εποχή της δικής του διακυβέρνησης, υπήρξε κεντρικός ενσαρκωτής μιας άλλης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης πρωταγωνίστριας, όχι με στοιχεία… δουλικότητας. Γι’ αυτό και “δικαιούται δια να ομιλεί”. Να ανησυχεί. Και να μας προειδοποιεί για τα δεινά που έρχονται.
