Του Μάνου Οικονομίδη
Δημοσιογράφος, Σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, την Παρασκευή 1η Ιανουαρίου 2021
Η «καζαντζάκεια» κοσμοθεωρία απέδιδε μέρος της συναισθηματικής ελευθερίας ενός ανθρώπου, στη συνειδητή ακύρωση της προσδοκίας και του φόβου. Μια ψυχή, κενή από «εξαρτήσεις» καλύτερων στιγμών ή τραγωδιών, θα μπορούσε να είναι μια ψυχή που κινείται σε ουδέτερο χρόνο. Μια άδεια διαδρομή…
Στο γύρισμα της σελίδας ενός ακόμη ημερολογιακού έτους, είναι περίπου αυταπόδεικτη η αναίρεση των βεβαιοτήτων που συνόδευαν την καθημερινότητά μας, λόγω της βίαιης ανατροπής που έφερε στη ζωή μας η τραγωδία της πανδημίας του κορονοϊού.
Αφορμές για πένθος, απογοητεύσεις, ανασφάλειες και φόβο, είχε ο καθένας πληθυντικές. Αξίζει ωστόσο να σταθούμε στο ξεθωριασμένο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Της νέας, μεγάλης και κοινής πατρίδας μας, που αλλιώς την εμπνεύστηκαν οι ιδρυτές της, αλλιώς «ενηλικιώθηκε» και αλλιώς συνεχίζει τη διαδρομή της. Πέρα και μακριά από τις επείγουσες και αγωνιώδεις προτεραιότητες των κοινωνιών που έχει ταχθεί να υπηρετεί.
Η Ευρώπη αποτελεί μονόδρομο για τις γενιές μας. Αδιαπραγμάτευτα, αδιαμφισβήτητα και χωρίς κάποιο ρεαλιστικό και επαρκές ισοδύναμο, που να επιτρέπει δεύτερες σκέψεις. Χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία μας ενέταξε… με το ζόρι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τον διορατικό παραμερισμό του συλλογικού λαϊκισμού της πρώιμης μεταπολιτευτικής Ελλάδας, εύκολα μπορεί να συνθέσει κανείς εικόνες μιζέριας και παρακμής που θα συνόδευσαν την εθνική διαδρομή της πατρίδας μας.
Αυτή η Ευρώπη ωστόσο ακυρώνει τον εαυτό της, τη διαδρομή, την ύπαρξη και το μέλλον της. Τις πρώτες υπερτροφικές δόσεις απογοήτευσης τις βιώσαμε τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, και τα δραματικά συμπεράσματα επανέρχονται με θυελλώδες πείσμα, στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού.
Από την αδυναμία κατανόησης της αυτονόητης ανάγκης να στηριχθούν οι εθνικές οικονομίες και οι περισσότερο ευάλωτοι, μέχρι την εξοργιστική χρονοκαθυστέρηση για την έγκριση εμβολίων που σώζουν ζωές, εβδομάδες ή και μήνες μετά από τη Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, το Ισραήλ και μια σειρά από άλλες χώρες.
Δεν θα είμαστε φυσικά εμείς η γενιά που θα παραιτηθεί από το ευρωπαϊκό όραμα. Ίσως όμως πρέπει να γίνουμε οι γενιές που θα γυρίσουν τη σελίδα. Από την Ευρώπη των γραφειοκρατιών, στην Ευρώπη των λαών. Των αναγκών και των ονείρων τους. Ζητείται «εμβόλιο» κατά του ξεθωριασμένου ευρωπαϊκού οράματος, λοιπόν.
