Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Τελικά η ιδέα του Μητσοτάκη να εκβιάσει – περί αυτού επρόκειτο- την παρουσία δίπλα του, των δύο προκάτοχων του στο κόμμα και στην κυβέρνηση, δεν ήταν και πολύ καλή.
Η εικόνα από το Ζάππειο υπήρξε ισοπεδωτική για τον ίδιο: η σύγκριση με τον Καραμανλή και τον Σαμαρά, τον μίκρυνε κι άλλο ως πολιτικό μέγεθος.
Στο συλλογικό υποσυνείδητο των οπαδών της ΝΔ κυριάρχησαν οι μνήμες των εποχών που στην ηγεσία τους υπήρχαν πολιτικοί άνδρες-με τα θετικά και τα αρνητικά τους- και όχι καρτουνίστικες φιγούρες.
Όταν ο πρόεδρος του κόμματος και Πρωθυπουργός, ήταν φορέας μιας πολιτικής, στο όνομα της ιδρυτικής ιδεολογίας και όχι κάποιος ιδιοτελής διαχειριστής του δημοσίου χρήματος. Ασκούσαν διακυβέρνηση, δεν έκαναν «deals».
Όταν δίπλα στον επικεφαλής υπήρχαν πολιτικά στελέχη και όχι άβουλοι εντολοδόχοι, τυχοδιώκτες, ακροδεξιοί και η …υπόλοιπη οικογένεια.
Η Νατάσα Καραμανλή και η Γεωργία Σαμαρά, δεν μετείχαν σε κυβερνητικές συσκέψεις.
Δεν τις ευχαρίστησε ποτέ ο Πρωθυπουργός για τη «συμβολή» τους στη διακυβέρνηση, δεν είχαν προστατευόμενους υπουργούς και δεν διόριζαν βουλευτές επικρατείας.
Όπως δεν είχαν εξωχώριες εταιρίες, ύποπτες χρηματοδοτήσεις, αδήλωτα σπίτια. Ούτε μιλούσε ο σύζυγός τους στην τηλεόραση για τα τατουάζ τους και τις επιχειρηματικές χάρες τους.
Αυτά και άλλα παρεμφερή αναβίωσε η «συνάντηση των τριών» στο Ζάππειο.
Αντί για «ενότητα» υπό τον… Μητσοτάκη, που επιδίωκαν οι εμπνευστές της, ανέδειξε την ένδεια του απερχόμενου.
Για τον μέσο Νεοδημοκράτη το μήνυμα ήταν ότι οι καλές μέρες για το κόμμα του είναι πίσω.
Για τον μέσο πολιτικό παρατηρητή το συμπέρασμα ήταν η δολιότητα Μητσοτάκη: προσπάθησε να κάνει τους προκατόχους του, συμμέτοχους στην επερχόμενη ήττα του.
Στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή ατύχησε διπλά.
Ο πρώην Πρωθυπουργός- με επίγνωση ότι μια εκδήλωση στο Ζάππειο για την κοινοτική Ευρώπη αποτελεί ύμνο στον Καραμανλισμό – δεν προσήλθε για να στηρίξει τον Μητσοτάκη και τον ζοφερό απολογισμό του.
Δεν ανέφερε ούτε μια φορά το όνομά του και μιλούσε για την «παράταξη» και όχι για τη- μητσοτακοκρατούμενη πλέον- ΝΔ.
Πρωτίστως δεν μίλησε ως κομματάρχης του Μητσοτάκη, όπως τον ήθελε το επικοινωνιακό κόνσεπτ της ημέρας.
Άλλωστε η στάση του σώματος υποδήλωνε δυσφορία για την οπαδική ατμόσφαιρα, στην οποία επιχειρούσε να τον εντάξει η σκηνοθεσία της εκδήλωσης.
Μίλησε ως παραταξιάρχης και ευρωπαίος ηγέτης. Απευθυνόμενος σε εθνικό ακρωτήριο και όχι στη σάρα και τη μάρα, που συγκέντρωσε για κλακαδόρους του ο Μητσοτάκης.
Σ’ αυτό το σκηνικό έβγαλε το μέτρο πραγματικής πολιτικής και μέτρησε δημοσίως τον «οικοδεσπότη» του με τέσσερα κριτήρια:
«Σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Απέναντι σε κάθε μορφή ανομίας.
Πάντα δίπλα στους πολίτες, ειδικά τους λιγότερο ευνοημένους.
Άγρυπνοι και ασυμβίβαστοι στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων.>>
Και στα τέσσερα, ο Μητσοτάκης εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής.
Από αυτή την άποψη, η ιστορία θα γράψει ότι στις 9 Μαΐου 2023, ο Καραμανλής εκφώνησε τον επικήδειο της σκοτεινής περιόδους του κόμματός του.
