Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μπερεκέτια στην αντιπολίτευση. Μια ντουζίνα πολιτικοί αστέρες – έξι σε ένα κόμμα και άλλοι τόσοι αναμένονται στο άλλο – εμφανίζονται ως υποψήφιοι Πρωθυπουργοί.
Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Όταν δηλώνει εν αναμονή Πρωθυπουργός ο Βελόπουλος, γιατί να μην το κάνουν όσοι διεκδικούν την ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ;
Έστω και αν η… αυτοαπονομή «πρωθυπουργησιμότητας» είναι απλώς τυράκι για τους εσωτερικούς ψηφοφόρους.
Όποιος και αν πάρει την ηγεσία, στο ένα ή στο άλλο κόμμα, δεν θα αποκτήσει ξαφνικά ηγετικά χαρίσματα, που δεν έχει. Επιπλέον, από πουθενά δεν προκύπτει πως αν τεθεί στη χώρα θέμα αντικατάστασης του Μητσοτάκη οι πολίτες θα αναζητήσουν κάποιον πέραν της ΝΔ.
Λόγω της πολιτικής του – και επειδή στις Ευρωεκλογές έκανε το ίδιο λάθος με τους αντιπάλους του: έβαλε στόχο που δεν μπορούσε να πέτυχει – ο Πρωθυπουργός κλυδωνίζεται, βρίσκεται αντιμέτωπος με ισχυρά κύματα λαϊκής δυσφορίας και υποχωρεί δημοσκοπικά. Αλλά ως κυβερνώσα δύναμη, η ΝΔ δεν βρίσκεται σε κρίση.
Στη διεκδίκηση της διακυβέρνησης δεν μετέχουν μόνο αρχηγοί κομμάτων. Μετέχουν και αξιολογούνται ολόκληρα τα κόμματα. Συνεπώς, η εικόνα του Μητσοτάκη που αποδοκιμάζεται, δεν συμπαρασύρει απαραιτήτως και το κόμμα του, ως συνιστώσα του πολιτικού συστήματος.
Ειδικά αν συγκριθεί με τους αντιπάλους του…
Ο Πρωθυπουργός δεν ρισκάρει να δηλώσει ότι θα είναι υποψήφιος και για τρίτη θητεία. Αλλά η εικόνα των υποψήφιων αντιπάλων του στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χειρότερη: ισχυρίζονται ότι είναι σε θέση να τον διαδεχθούν, προτάσσοντας ότι αρκεί να πάρουν την ηγεσία των κομμάτων τους.
Μούφα. Αυτό μπορούσε να συμβεί στις εποχές του διπολισμού: η πτώση του ενός κόμματος ισοδυναμούσε με άνοδο του άλλου. Αλλά – για όσους δεν το έχουν παρατηρήσει – ο διπολισμός μάς τέλειωσε.
Από τα δυο μπλοκ που τον διαμόρφωναν για τέσσερις δεκαετίες, μόνο η Συντηρητική παράταξη επιδεικνύει συνοχή. Και αυτό αποτυπώνεται στις εκλογικές επιδόσεις του πολιτικού φορέα της…
Η ΝΔ άλλαξε αρχηγούς, αλλά η παραταξιακή συνείδηση στην κοινωνική βάση της, δεν διαταράχθηκε. «Άλλαξε μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξε», που λέει και το τραγούδι…
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσες αντιδράσεις και αν υπάρχουν για τον Μητσοτάκη, το πλαίσιο των εξελίξεων διαμορφώνεται πρωτίστως από την – πλειοψηφική πλέον – Δεξιά.
Για τη ΝΔ το ερώτημα «πώς θα διατηρήσει τη διακυβέρνηση στις επόμενες εκλογές;» είναι διαχειρίσιμο: αν δεν μπορούν με τον Μητσοτάκη, θα τον αντικαταστήσουν με κάποιον που θα μηδενίσει το κοντέρ των αμαρτιών του – που τους φόρτωσε…
Βεβαίως στην πολιτική τα πάντα μπορούν να συμβούν. Αλλά, όπως όλα δείχνουν, ό,τι και αν γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, η μπάλα θα παραμείνει στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
Όποιος αρχηγός και αν εγκατασταθεί, την επομένη των αρχαιρεσιών, στην Κουμουνδούρου και στη Χαρ. Τρικούπη, δεν τους εξασφαλίσει ότι θα έχουν και υποψήφιους Πρωθυπουργούς. Γιατί θα λείπουν, κάτι και στους δυο: το κόμμα και η παραταξιακή συσπείρωση.
Αντίθετα η ΝΔ μπορεί να βρει εύκολα κάποιον που θα διεκδικήσει την ανανέωση της εξουσίας της, αν δεν μπορεί ο Μητσοτάκης. Ποιον; Θα δείξει. Το σίγουρο είναι ότι στο εσωτερικό της υπάρχει δελφίνος: ο υπουργός Άμυνας.
Παρά τις περίεργες διαδόσεις για… απόσυρσή του – ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας – που έφτασαν ως τη συνέντευξη Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, έτσι διασφαλίζεται η βασική προϋπόθεση συνέχειας ενός κόμματος: η συνοχή. Αυτό ακριβώς που δεν διαθέτουν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από αυτή την άποψη ο Νίκος Δένδιας δεν συνιστά απειλή μόνο για το Μητσοτακέικο, αλλά εξίσου και για τα δυο σπαρασσόμενα κόμματα της αντιπολίτευσης…
