Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μόνο όσοι δεν θέλουν, δεν αντιλαμβάνονται ότι ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα έχει αποκτήσει νέα κλίμακα.
Βρισκόμαστε στην 17η μέρα μ. Τ.- μετά Τεμπών. Η τραγωδία εγκαθίσταται στη συλλογική συνείδηση ως τομή και χωρίζει τις εξελίξεις στο πριν και το μετά.
Όλα στη δημόσια σφαίρα πρέπει να δικαιολογήσουν την ανάγκη της παρουσίας τους εξ αρχής.
Αυτό λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη αλλαγής.
Αλλά όπως συμβαίνει συχνά στην Ιστορία, η δυναμική της αλλαγής είναι ορατή, όχι όμως ακόμη και οι φορείς που θα την μεταφέρουν στο πεδίο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Ποιοι θα τη μετατρέψουν από φωνή διαμαρτυρίας σε πολιτική επικράτηση και ιμάντα κυβερνητικής ανακατεύθυνσης της χώρας;
Το παλιό φεύγει, αλλά το καινούργιο που γεννιέται στους δρόμους και τις διαδηλώσεις, δεν έχει πάρει ακόμη σχήμα.
Διογκώνεται σαν ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Αλλά αυτή τη στιγμή μένει ανοιχτό ποιοι θα του δώσουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά και προγραμματικό περιεχόμενο, για να κινηθούν τα πράγματα μπροστά στη χώρα .
Σ αυτή τη ρωγμή του χρόνου, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι αντιλαμβάνεται το κενό εκπροσώπησης της λαϊκής δύναμης που απελευθέρωσε η τραγωδία και σπεύδει να το καλύψει.
Η δημόσια παρουσία του οδηγεί το κόμμα του συντεταγμένα, υπεύθυνα και δημιουργικά στο νέο ραντεβού με την Ιστορία.
Σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με την Βαβυλωνιακή επικράτηση του 2015.
Η πολιτική που προτάσσει ο Τσίπρας ως εναλλακτική λύση φέρνει στο προσκήνιο τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί να γίνει αποδεκτός ως πλειοψηφική δύναμη αλλαγής.
Σ’ αυτή την οργανωμένη πορεία προς την κάλπη δεν επιτρέπονται λάθη.
Γιατί εξελίσσεται σε συνθήκες αναμέτρησης με έναν αντίπαλο που θα χρησιμοποιήσει την ισχύ του, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Θα κατανικηθεί εάν – στα συμφραζόμενα της συγκυρίας και με φόντο της δυναμική της κοινωνίας – ο ΣΥΡΙΖΑ εγγραφεί στη συλλογή συνείδηση ως διαυγής φορέας αλλαγής.
Έτσι το ρεύμα που αποδεσμεύθηκε μετά τα Τέμπη, θα αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά που θα θέσουν το εκλογικό εκκρεμές σε κίνηση προς την προοδευτική κυβέρνηση.
Μειοψηφικές παραφωνίες, συμπεριφορές που σηματοδοτούν υστέρηση και πρόσωπα που συνδέονται με αρνητικές καταστάσεις, λειτουργούν ανασχετικά.
Από αυτή την άποψη η μεταμέλεια του Παύλου Πολάκη – για δυο περιστατικά – είναι πράξη τιμής για τον ίδιο, αλλά δεν μπορεί να είναι λόγος εκτροπής του ΣΥΡΙΖΑ από μια πορεία που δεν τον συμπεριλαμβάνει.
Τα κόμματα δεν είναι εκκλησιάσματα, στα όποια η προσευχή και η μετάνοια, επιφέρει άφεση αμαρτιών.
Τα κομματικά όργανα δεν είναι κολυμβήθρες του Σιλωάμ.
Όπως και η πολιτική δεν είναι διαδικασία εσωτερικής ανασκόπησης, που εξαλείφει προγενέστερα αρνητικά στίγματα.
Ενδεχομένη άρση του αποκλεισμού του από τα ψηφοδέλτια και ανακοπή της καταστατικής αποκοπής του από την κομματική οργάνωση θα είναι πράξη αυτοκτονική.
Η πολιτική αλλαγή είναι μέγεθος υπέρτερο και όσα έχουν σχηματοποιηθεί π.Τ. αρνητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να μείνουν εκεί.
