Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Σε crash test έμπρακτης αμφισβήτησης της ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας πέρα από τα «διακηρυγμένα» 6 μίλια εξελίσσεται πλέον η πολύκροτη υπόθεση της πόντισης του υποβρυχίου καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ. Το σπιράλ σπασμωδικών και αντιφατικών αντιδράσεων στο οποίο σύρεται η κυβέρνηση, υπό την ανοιχτή απειλή στρατιωτικής παρέμβασης της Τουρκίας, προδίδει φόβο, έλλειψη ψυχραιμίας και μειωμένη εθνική αυτοπεποίθηση. Ενα σύμπλεγμα, δηλαδή, κατωτερότητας απέναντι στον εχθρό, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ήττα ακόμα και αν η Αθήνα αναγκαστεί, υπό το βάρος της πολιτικής πίεσης, να επιλέξει «αντιπαράθεση επί του πεδίου».
Η αγωνία των υπεύθυνων χειριστών, με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό, που την περασμένη Τετάρτη χτύπησε κόκκινο όταν στο άτυπο ΚΥΣΕΑ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου ζήτησε σαφείς οδηγίες εμπλοκής σε περίπτωση που η Τουρκία επιχειρήσει να αποτρέψει μια νέα απόπειρα πόντισης του καλωδίου μεταφέροντας στην περιοχή ναυτικές μονάδες, εδράζεται σε δύο επίπεδα: Αφενός να μη γίνουν κινήσεις που θα προκαλούσαν έμπρακτη απάντηση από την τουρκική πλευρά (σημ.: Κι εδώ διερωτάται κανείς πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό, αφού η Αγκυρα προειδοποιεί πως οποιαδήποτε ενέργεια εκτός των σημερινών ελληνικών χωρικών υδάτων απαιτεί τη δική της άδεια), αφετέρου να μη δημιουργηθεί -έστω και μίνι- κρίση που θα έπαιρνε διεθνείς διαστάσεις και θα προκαλούσε το ενδιαφέρον ή την… ενόχληση του «απρόβλεπτου» Ντόναλντ Τραμπ.
Η δεύτερη αυτή «φοβία» της κυβέρνησης Μητσοτάκη προεξοφλεί κατά έναν περίεργο τρόπο ότι σε κάθε περίπτωση η αμερικανική ανάμειξη υπό τον συγκεκριμένο Αμερικανό πρόεδρο θα είναι αρνητική για τα ελληνικά συμφέροντα, ίσως και επικίνδυνη για ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Υπό αυτή την αυθαίρετη παραδοχή επιλέγεται η τακτική της «αφάνειας» και της συνεχούς μετάθεσης δύσκολων επιλογών που μπορεί να οδηγήσουν στην «ώρα της κρίσης».
Πρόκειται για το περιβόητο δόγμα «προσπαθούμε να μείνουμε κάτω από τα ραντάρ του Τραμπ» της υφυπουργού Εξωτερικών Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, που παραπέμπει στη διπλωματική τακτική του «ψόφιου κοριού». Δεν κάνουμε τίποτα και περιμένουμε να έρθουν βολικότερες στιγμές. Στο μεταξύ, σκορπάμε τα χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου σε μεγαλεπήβολα projects, τα οποία εξαγγέλλονται αλλά δεν υλοποιούνται.
Η προσωπική φοβία του κ. Μητσοτάκη προς το πρόσωπο του Τραμπ χρονολογείται από την εποχή της πρώτης του επίσκεψης στο Οβάλ Γραφείο, όταν παραλίγο ο πληθωρικός πρόεδρος να μην τον αφήσει να αρθρώσει λέξη μπροστά στους δημοσιογράφους. Ο Ελληνας πρωθυπουργός στεκόταν ωχρός σαν το πανί και ευτυχώς μπόρεσε να πιαστεί από μία ερώτηση ελληνικού ενδιαφέροντος για να αρθρώσει μερικές κοινοτοπίες.
Από τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης άκουγε Τραμπ και έφευγε μακριά. Εξέφρασε, μάλιστα, τα εχθρικά του αισθήματα προς τη συντηρητική ατζέντα του Αμερικανού προέδρου, υιοθετώντας κάθε ακρότητα της woke παράνοιας και καταδικάζοντας συμπεριφορές των πολιτικών του αντιπάλων, τις οποίες απέδιδε σε… εγχώριο τραμπισμό!
Ο Μητσοτάκης τα έκανε όλα αυτά με την άνεση του αφελούς. Πίστευε ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να έρθει σε επαφή με τον συγκεκριμένο Αμερικανό πολιτικό, γιατί θα έχανε τις προεδρικές εκλογές. Τα γεγονότα τον διέψευσαν και με την παροιμιώδη ψυχραιμία που τον διακρίνει σάλπισε την άτακτη υποχώρηση. Αρχισε να ξηλώνει το αφήγημα της διαφορετικότητας και της συμπεριληπτικότητας που ο ίδιος προ μηνών δημόσια αποθέωνε και ταυτόχρονα αμόλυσε λυτούς και δεμένους για να βρει ένα «κονέ» με τον νέο πλανητάρχη. Εφτασε να παρακαλέσει για μια συνέντευξη με έναν δευτεροκλασάτο Αμερικανό δημοσιογράφο, διασκεδαστή της προεδρικής αυλής, στο πιο πωρωμένο προπύργιο της αμερικανικής Αlt Right, τον ιστότοπο Breitbart, που πριν από λίγο καιρό θα απέρριπτε κατηγορηματικά, κατατάσσοντάς τον στη χορεία των «ψεκασμένων».
Ο δημοσιογράφος εκλήθη επί τούτου στο Συνέδριο των Δελφών (μία εγχώρια εκδοχή… συνοικιακού Νταβός), πήρε τη συνέντευξη, στην οποία ο Μητσοτάκης κολάκευε την πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου, καλώντας ουσιαστικά την Ευρώπη να συναινέσει σε φόρμουλα win-win, ακόμα και με τη λύση των εκατέρωθεν μηδενικών δασμών που αποτελεί θέση Τραμπ. Ακολούθησε μία «εύστοχη» ερώτηση για το ωραίο αυτό λιβανιστήρι, και ο πλανητάρχης, που δεν φείδεται ανώδυνων κολακευτικών σχολίων, ακόμα και για τον Κινέζο πρόεδρο Σι, στον οποίο «φόρεσε» δασμούς 125%, ξεστόμισε το πολυπόθητο εγκώμιο: «Τον ξέρω αυτόν τον Μητσοτάκη… καλό παιδί».
Θρίαμβος! Αυτή η ανούσια ατάκα που επικροτούσε απλώς την «καλή διαγωγή» Μητσοτάκη στο θέμα των δασμών έγινε αμέσως φέιγ βολάν στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία συμπέραναν ότι μετά την ευφυέστατη πρωτοβουλία του Κυριάκου (συνέντευξη στο πρώην… ανυπόληπτο Breitbart), κλείδωσε η στήριξη Τραμπ στο πρόσωπό του. Που, άλλωστε, ποτέ δεν είχε χαθεί. Αγαπιούνταν από παλιά…
Εξαιρετικά αυτά τα νέα, αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο προκείμενο. Γιατί άραγε ο Μητσοτάκης, που έχει κλειδωμένη τώρα τη στήριξη, τρέμει όπως ο διάολος το λιβάνι να μπει η ελληνοτουρκική διένεξη στα ραντάρ των ΗΠΑ;
Θα σας δώσω την απάντηση με λίγες λέξεις. Γιατί ο Μητσοτάκης, στην κατάσταση που βρίσκεται, τρέμει και τη σκιά του. Ξέρει πως «δεν ανιχνεύεται» ως Ευρωπαίος ηγέτης σε κανένα ραντάρ της νέας αμερικανικής διοίκησης και ότι ο Τραμπ, προκειμένου να μην έρθει σε αντιπαράθεση με τον Ερντογάν, τον οποίο πραγματικά υπολογίζει, είναι ικανός να τον αδειάσει στο λεπτό.
Εδώ, όπως φαίνεται, τον αδειάζουν οι υποτιθέμενοι σύμμαχοί του, η Γαλλία και το Ισραήλ, το ενδιαφέρον των οποίων για την ηλεκτρική διασύνδεση στην Αν. Μεσόγειο δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει ούτε στο ελάχιστο. Φοβάται ακόμα να καταθέσει και τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό στην Κομισιόν, παρά την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που οδηγεί στην επιβολή προστίμων. Γιατί ξέρει πως αν επιχειρήσει έμπρακτη εφαρμογή του, δεν θα τον στηρίξει κανείς. Και μόνοι μας, όπως λέει κι ο σύγχρονος εκφραστής του ραγιαδισμού που υποδύεται τον υπουργό Εξωτερικών, «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα».
Η Ελλάδα, παρά τους μεγαλοφυείς χειρισμούς, είναι έξω από τα…ραντάρ των Ευρωπαίων συμμάχων, κατάφερε όμως να μπει στο…ραντάρ του Τραμπ (ως φτωχός συγγενής-κολαούζος) χωρίς να εξασφαλίσει την παραμικρή διεθνή εγγύηση για το project της ηλεκτρικής διασύνδεσης. Γι’ αυτό καλείται να πάρει την άδεια της Τουρκίας προκειμένου να ασκήσει το στοιχειώδες κυριαρχικό της δικαίωμα.
Θα έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον αν η πόντιση του επίμαχου καλωδίου γίνει με τη συναίνεση και τα συγκαταβατικά χαμόγελα του Ερντογάν. Οπως, επίσης, αν αναβληθεί επ’ αόριστον εξαιτίας των τουρκικών απειλών. Ετσι όπως πάμε, θα χρειάζεται η άδεια των Τούρκων και για να επισκέπτεται ο κύριος Γεραπετρίτης την τουαλέτα του υπουργείου Εξωτερικών…
