Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Υπήρξα κι εγώ, λοιπόν, μία από τις «πολύπλοκες» περιπτώσεις, όπως τις ονόμασε ο παραλίγο συνεπίθετος «αρμόδιος» υπουργός Νίκος Χαρδαλιάς.
Ήμουν ένας από αυτούς που είδαν το ρεύμα στο σπίτι τους να χάνεται το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, εν μέσω του χιονιά, και να επανέρχεται αισίως αργά το βράδυ της Πέμπτης. Σε μένα. Στον γείτονα με δύο παιδάκια, ηλικίας έξι και οκτώ ετών…«τσου». Και, ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, εξακολουθούσε να ισχύει το «τσου».
Διπλανές όμορες μονοκατοικίες. Η μία με φως έπειτα από τέσσερις μέρες μπλακάουτ, η άλλη σε συνεχιζόμενη συσκότιση. Και όταν, γνωρίζοντας την ιδιότητά μου, με ρώτησε ευγενέστατα ο χριστιανός αν μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση αλλά απάντησα αρνητικά, είδα το βλέμμα της απορίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του: «Ρε, λες να έβαλε κανένα μέσο ο δημοσιογράφος;» Κλασική αφορμή για φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού.
Όχι, δεν έβαλα μέσο για να πάρω ρεύμα. Απλώς, η περίπτωση του γείτονα ήταν μάλλον λίγο περισσότερο πολύπλοκη σε σχέση με τις άλλες πολύπλοκες του Χαρδαλιά. Από αυτές που θα πάρουν… μέεεερες για να αποκατασταθούν. Δυστυχώς… Όπως και χιλιάδων άλλων που παραμένουν χωρίς ρεύμα, μία εβδομάδα μετά τη θεομηνία.
Θέλω να είμαι όσο μπορώ ψύχραιμος και αντικειμενικός. Το καιρικό φαινόμενο ήταν πράγματι ακραίο. Μια βόλτα στα γύρω «βομβαρδισμένα» τετράγωνα έφτανε για να το καταλάβεις. Παντού πεσμένα τεράστια πεύκα. Σε στέγες, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές κολόνες. Με ένα μέτρο χιόνι, η αποκατάσταση δεν θα ήταν σίγουρα εύκολη υπόθεση.
Από την Τετάρτη φάνηκαν τα συνεργεία του ΔΕΔΔΗΕ. Κι έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Τι να πρωτοσυμμαζέψουν, όμως; Πραγματικοί ήρωες. Παιδιά από την Πάτρα, την Κόρινθο, την Πρέβεζα. Χωρίς τον παραμικρό μπούσουλα, χωρίς κεντρικό συντονισμό, χωρίς συνδρομή από εκχιονιστικά, στα παγωμένα ανηφορικά στενά του Διονύσου, σήκωσαν τα μανίκια και άρχισαν να διορθώνουν ό,τι έβλεπαν. Διαλογή με το μάτι…
Σε αυτούς τους φιλότιμους δημοσίους υπαλλήλους, λοιπόν, απευθυνόταν ο πρωθυπουργός, όταν έλεγε με διατακτικό ύφος ότι «δεν θα γυρίσει κανένας σπίτι του να κοιμηθεί, αν δεν ηλεκτροδοτηθεί και το τελευταίο σπίτι πολίτη». Αλλά τον αγύρτη που είχε την ευθύνη της έγκαιρης πρόληψης, της οργάνωσης και του συντονισμού, τον χρυσοπληρωμένο «μάνατζερ», που μοναδικό μέλημα έχει πώς θα πουλήσει το μαγαζί, απαξιώνοντας το «αναλώσιμο» ανθρώπινο δυναμικό του, δεν τον έστειλε σπίτι του ο Μητσοτάκης. Και, μέχρι σήμερα, κάθεται και τον κοιτάει.
Δεν τίθεται θέμα προς συζήτηση για το ποιος είχε την ευθύνη της αποκατάστασης. Οταν πέφτουν τα δέντρα πάνω στα καλώδια, τον λόγο έχει μόνο ο ΔΕΔΔΗΕ. Ο οποίος είναι υπεύθυνος και για την πρόληψη. Οφείλει να καταγράφει από δρόμο σε δρόμο τα «επίφοβα» προς πτώση δέντρα και, βεβαίως, να τα κόβει πριν συμβεί το κακό.
Αλλά πού μυαλό για τέτοια… Τους «έξυπνους» μετρητές έχει στο μυαλό της η παρέα. Και πώς θα πουλήσει το μαγαζί με προίκα τα λεφτά των Γερμανών, που φρόντισαν εκβιαστικά να το αποσυναρμολογήσουν και να μοιράσουν τα φιλέτα του.
Ο ΑΔΜΗΕ ήδη πουλήθηκε. Στον ΔΕΔΔΗΕ έχει μπει από προχθές επίσημα πωλητήριο. Χωρίς καν να αποτελεί «μνημονιακή υποχρέωση». Αδιάφορο αν αδυνατεί να ανταποκριθεί, λόγω έλλειψης προσωπικού, για να εξυπηρετήσει τους καταναλωτές. Αδιάφορο αν κατέστη ολοφάνερη η αδυναμία του να καλύψει τις ανάγκες σε έκτακτες συνθήκες, αφήνοντας τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα. Δεν ενδιαφέρονται για αυτά οι υποψήφιοι αγοραστές. Τους νοιάζει μόνο πώς θα τον αρπάξουν κοψοχρονιά και μετά θα τον εντάξουν στα ευρωπαϊκά αναπτυξιακά «πακέτα», για να πάρουν πίσω τα λεφτά της επένδυσής τους με το αζημίωτο.
Τι σημαίνει αυτό για τον πολίτη, ξέρετε; Ότι στον επόμενο χιονιά, αντί για τον υπάλληλο του ΔΕΔΔΗΕ, θα κυνηγά τον Πακιστανό λαθραίο του «υπεργολάβου» να μην κόψει το λάθος δέντρο.
Κι αν ο Μητσοτάκης «παρακάλεσε θερμά» τον Στάσση της (δικής μας!) ΔΕΗ, που τριπλασίασε τον μισθό του από το υστέρημα του Ελληνα φορολογουμένου, να κάνει ένα σκόντο στους… χιονόπληκτους, μεθαύριο θα κυνηγά τον «ξένο επενδυτή» εκλιπαρώντας τον να αποκαταστήσει την ηλεκτροδότηση.
Γι’ αυτό, όσο υπέρμαχος του ιδιωτικού τομέα κι αν είμαι, ακράδαντα πιστεύω ότι τέτοιου είδους κοινωφελείς επιχειρήσεις δεν πρέπει να πωλούνται. Φως, νερό, τηλεπικοινωνίες είναι δουλειές του κράτους. Και, όταν κάτι στραβώσει, ξέρεις ποιον θα κυνηγήσεις. Και δεν θα ψάχνεις, ας πούμε, τον… Ινδό επενδυτή της Eurobank.
Mε τη σειρά του, ο εκάστοτε πρωθυπουργός θα ξέρει καλά ποιον πρέπει να απολύσει. Μη βλέπετε τον Κυριάκο, που λίγο έλειψε να τους πει και «μπράβο». Σας μιλάω για νορμάλ καταστάσεις. Όχι για αυτούς που έχουν μπερδέψει τα καθήκοντά τους με αυτά του τουριστικού πράκτορα και του πλασιέ εποχιακών ειδών.
Και μια τελευταία υποσημείωση για να μην μπερδευόμαστε: Μπλακάουτ «ιστορικών διαστάσεων» έγινε πράγματι και στο Τέξας, όπως μου είπε άλλος γείτονας, λίγο πιο μακρινός, που είχε την πολυτέλεια να διαθέτει γεννήτρια, διαβάζει πάντα «Καθημερινή», κόπτεται για την κλιματική αλλαγή και μας θεωρεί μικρόψυχους που αδικούμε τον Κυριάκο τον Ευρωπαίο.
«Ναι, μεγάλε, μόνο που εκεί δεν χρειάστηκε να πέσουν τα δέντρα. Πάγωσαν οι ανεμογεννήτριες και οι σωλήνες μεταφοράς φυσικού αερίου – τα μέσα ηλεκτροδότησης του μέλλοντος, που οραματίζεται ο δικός σου Μωυσής» του απάντησα και γύρισα την πλάτη, συγκρατώντας τα καντήλια μέσα μου.
Σκεφτείτε το λιγάκι, πριν από τον επόμενο «ιστορικό χιονιά». Αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής με «τζούφια πυρομαχικά». Ευρωεπιδοτούμενα, όμως. Μόνο που, αν δεν είχαμε τους λιγνίτες που ξορκίζει η παρέα του Χατζηδάκη, ακόμη θα τουρτουρίζαμε. Ποιος θα τολμήσει να πει αυτή την αλήθεια;
