Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Στην αρχή δεν το πήρα πολύ σοβαρά. Οταν ο Ανδρουλάκης έλεγε πως δεν δέχεται για πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, υπέθεσα ότι ήταν μια προσχηματική διατύπωση για να μην απαντάει κάθε τρεις και λίγο ποιον δέχεται.
Αργότερα άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως το εννοεί. Δεν έβγαζε νόημα, αλλά δεν βγάζουν όλα νόημα στην πολιτική.
Τώρα περάσαμε σε μεγαλύτερη πίστα. Ο Ανδρουλάκης είπε πως όχι μόνο δεν δέχεται για πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, αλλά θα φέρει δικό του πρωθυπουργό από το σπίτι.
Ιδιότυπη διαδικασία.
Θα μαζεύονται δηλαδή έξι εκατομμύρια Ελληνες να ψηφίσουν πρωθυπουργό, αλλά τελικά τον πρωθυπουργό θα τον φέρνει ο Ανδρουλάκης.
Ποιον εννοεί; Πού να ξέρω.
Αλλά αν εννοεί κάποιον, γιατί δεν τον κατεβάζει κανονικά στις εκλογές να τον ψηφίσουμε κι εμείς; Είναι μήπως υποψήφιος πρωθυπουργός undercover σαν τον πράκτορα Τομ Κρουζ στις «Επικίνδυνες αποστολές»;
Κι αν εννοεί κάποιον, θα μας τον πει τουλάχιστον πριν από τις εκλογές ή θα βγει κάποια στιγμή από την τούρτα όπως η Μέριλιν Μονρόε στον Κένεντι;
Ειλικρινά δεν ξέρω να υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που συζητούν τέτοιες σαχλαμάρες.
Αλλωστε μια σοβαρή εξήγηση είναι να κάνει ο Ανδρουλάκης πλάκα. Αφήνει δηλαδή να ψάχνουμε τον «άλλον» για πρωθυπουργό κι εκείνος μας γλεντάει τραγουδώντας «αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος, είναι ευεργέτης μου μεγάλος».
Μεγάλη πλάκα. Ξέρω καμιά δεκαριά που ράβονται ήδη για Μαξίμου. Απλώς κάποια στιγμή τελειώνουν τα καλαμπούρια.
Γίνονται οι εκλογές. Και τότε κάποιος βγαίνει πρώτο κόμμα και τις κερδίζει. Μάλλον ο Μητσοτάκης, ίσως ο Τσίπρας, με τα σημερινά δεδομένα.
Φυσικά ουδείς υποχρεώνει τον Ανδρουλάκη να μετάσχει στη νέα κυβέρνηση. Αλλά αν αποφασίσει να μετάσχει, τι θα πει; «Μια στιγμή, παιδιά, να φέρω τον πρωθυπουργό μου»; Ο οποίος μάλιστα είναι κάποιο μυστηριώδες «πολιτικό πρόσωπο»;
Θα είναι νομίζω η πρώτη φορά στην ιστορία της δημοκρατίας που ένα τρίτο κόμμα θα αποκλείει το κόμμα που νίκησε στις εκλογές για να βάλει πρωθυπουργό έναν δικό του!
Εκτός αν ο Ανδρουλάκης δεχτεί πρωθυπουργό κάποιον από το μεγαλύτερο κόμμα, αλλά όχι τον αρχηγό του.
Τηρουμένων των αναλογιών είναι η παλαιά μέθοδος των Ανακτόρων.
Το 1965 έπαυσαν από πρωθυπουργό τον αρχηγό της Ενωσης Κέντρου Γεώργιο Παπανδρέου που δεν τον ήθελαν και όρισαν πρωθυπουργό έναν άλλον από την Ενωση Κέντρου, τον Αθανασιάδη-Νόβα.
Τη συνέχεια την ξέρουμε. Απλώς έως τώρα νόμιζα ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Οχι με τα Ανάκτορα.
