Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Από την άκρη του δρόμου, κάπου μεταξύ Διστόμου και Λιβαδειάς, ένας νεοσύλλεκτος στρατιώτης του Πυροβολικού ζήτησε από τον Πρωθυπουργό της χώρας να φύγει.
«Καλώ τον Πρωθυπουργό να παραιτηθεί ήρεμα και με στοιχειώδη αξιοπρέπεια» δήλωσε σε μήνυμα TikTok ο στρατιώτης Κασσελάκης. Υποθέτω αν δεν παραιτηθεί ήρεμα θα τον πάρει ο στρατιώτης με το άγριο.
Είναι η πρώτη παρέμβαση στρατού στην παγκόσμια ιστορία που εκδηλώθηκε σε επίπεδο νεοσύλλεκτου φαντάρου και μέσω TikTok. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι που έδιωχναν Πρωθυπουργούς είχαν φροντίσει να έχουν και κανένα γαλόνι.
Ούτως Ή άλλως πάντως ο στρατιώτης θα έπρεπε να γνωρίζει πως στη δημοκρατία μας ένας κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός φεύγει για τρεις λόγους.
– Αν ολοκληρώσει τη θητεία του.
– Αν το επιλέξει ο ίδιος.
– Αν χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Η εμπιστοσύνη ενός νεοσύλλεκτου φαντάρου του Πυροβολικού δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς.
Αλλά ας μην αδικήσω τον Κασσελάκη. Στον διαγωνισμό γελοιότητας που μαστίζει τελευταία την πολιτική σκηνή δεν είναι απαραιτήτως ο πιο αστείος.
Αντιθέτως η αστειότητα κορυφώνεται κυρίως με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν κάποιοι να ρίξουν τον κοινοβουλευτικό Πρωθυπουργό της χώρας, όποιος κι αν είναι αυτός, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κακά τα ψέματα, δεν μπορούν.
Ενδεχομένως δεν τους αρέσει ο Πρωθυπουργός. Τους ενοχλεί. Διαφωνούν μαζί του. Τον επικρίνουν ή τον βρίσκουν ισχυρό για τα γούστα τους.
Καμία αντίρρηση. Να μαζευτούμε όλοι μαζί να πιούμε να ξεχάσουμε.
Αλλά στη δημοκρατία τα πράγματα αλλάζουν μόνο διά της δημοκρατίας. Αλλη αποδεκτή μέθοδος δεν υπάρχει, ούτε αναγνωρίζεται.
Ενδεχομένως λοιπόν οι Ανδρουλάκης και Σία να ρίξουν τον Μητσοτάκη με την κοινή πρόταση δυσπιστίας. Μπράβο τους. Αν δεν το καταφέρουν όμως μάλλον δεν θα φταίει η μέθοδος.
Κι άλλωστε (αν δεν με απατά η μνήμη μου) καμία πρόταση δυσπιστίας δεν έχει υπερψηφιστεί από το 1974 έως σήμερα. Κάτι θα σημαίνει κι αυτό.
Να εξηγηθούμε, λοιπόν. Η πρόταση δυσπιστίας είναι μια απολύτως θεμιτή, κοινοβουλευτική και συνταγματική μέθοδος για να αμφισβητηθεί μια νόμιμη κυβέρνηση.
Την ίδια στιγμή βεβαίως η δημοκρατία δίνει πολλά όπλα στην κυβέρνηση για να αμυνθεί. Και η ακραία ή συχνά παράλογη αμφισβήτησή της από την αντιπολίτευση τη διευκολύνει να τα χρησιμοποιήσει.
Αλλά όλα αυτά είναι μέρος της δημοκρατίας. Το μόνο ζητούμενο είναι να μένει η αντιπαράθεση μέσα στα όριά της.
Να συνειδητοποιήσει δηλαδή ο καθένας το μέγεθός του, την ευθύνη του και φυσικά το συμφέρον της χώρας.
Διαφορετικά θα κατέβει ο φαντάρος από τη Θήβα και θα κλάψουν μανούλες.
