Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2022
Μια διαπίστωση, από έναν μεγάλο, τεράστιο και αναντικατάστατο Έλληνα, για να ταξιδέψει στην ψυχοσύνθεση κάθε μελλοντικής γενιάς, και να λειτουργεί ως διαρκής συνειδησιακή αφύπνιση.
Τα τέρατα στον καθρέφτη, τον δικό μας καθρέφτη, στα οποία αρχίζουμε να μοιάζουμε. Και έτσι, δεν ενοχλούμαστε από το δέος της φρίκης, δεν μας τρομάζει η έκταση και το βάθος των πληγών. Ο Μάνος Χατζιδάκις τα είπε όλα και εγκαίρως.
Τα «τέρατα» που κακοποιούν παιδιά, νεαρά παιδιά, τα παιδιά τους, παιδιά άλλων, τις γυναίκες τους, γυναίκες άλλων. «Τέρατα» χωρίς ηθικό φρένο, άδειες ζωές, σάπιες ψυχές. Ο χορός των «τεράτων», που συμπαρασύρει στην αθλιότητα του ρυθμού του σημαντικά τμήματα της κοινωνίας μας, ακόμη και με την κακοφωνία της σιωπής. Της εγκληματικής, αδιάφορης και ενοχικής σιωπής.
Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας. Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Ξεχάσαμε να νοιαζόμαστε και για κάποιον άλλον, εκτός από εκείνον που απαντάει στον υπερφίαλο αυτοπροσδιορισμό του «εγώ».
Οι γενιές μας, ευλογημένες από τη συλλογική πρόοδο της ανθρωπότητας, την οποία ωστόσο μοιάζουμε να αξιοποιούμε για ασυγχώρητα λανθασμένους λόγους, αντιστρέφουν την ιστορική προτροπή του Ρόμπερτ Κένεντι, να στεκόμαστε όρθιοι για την υπεράσπιση μιας ιδέας, ώστε αυτή η ωδή στην ηθική συνέπεια, να προκαλέσει εκείνον τον μικροσκοπικό κυματισμό της ελπίδας, χάρη στον οποίο διασφαλίζεται η συνέχιση της προόδου.
Ακόμη χειρότερα, παραδοθήκαμε μοιρολατρικά και αμαχητί στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Ανεχόμαστε φυσιογνωμίες βγαλμένες από κακόγουστα καρναβάλια, να σεργιανίζουν ανενόχλητες στη δημόσια σφαίρα, να καταλαμβάνουν πλεονάζοντα χώρο στον δημόσιο βίο, να επηρεάζουν το μέλλον μας, υπονομεύοντας το παρόν μας.
Μια γλώσσα σαν τη δική μας, τόσο πλούσια σε νοήματα, που ακόμη και εκείνη αιφνιδιάζεται και δυσκολεύεται να περιγράψει αποτελεσματικά τον αποτροπιασμό της χυδαιότητας, που κατακλύζει πλέον τον δημόσιο βίο.
Failed state… Η ήττα των γενεών που κληρονομήσαμε την ιστορική υποχρέωση να σπρώξουμε μπροστά το αποτύπωμα του έθνους μας. Μια Ελλάδα συνώνυμη της παρακμής. Με ωκεανούς αθλίων, διατεθειμένων να δικαιολογήσουν ακόμη και παιδεραστές, στον βωμό του (κομματικού, πολιτικού, τυχοδιωκτικού) συμφέροντος.
