Πέρασαν ήδη 13 χρόνια… Πέντε περισσότερα από τη… φαγούρα σε έναν έγγαμο βιο. Ξεπεράσαμε ακόμη και την επταετία της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που ανέχτηκε με σκανδαλιστική απάθεια η ελληνική κοινωνία.
Πέρασαν κιόλας 13 χρόνια Μνημονίων. 13χρόνια βαθιάς κρίσης. Και δυστυχώς, έπονται κι άλλα, λόγω των μοιραίων συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού στην οικονομία.. Η 23η Απριλίου ωστόσο έχει την ιδιαίτερη σημειολογία της. Γιατί είναι η στιγμή της αφετηρίας. Το εναρκτήριο λάκτισμα. Η στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου, τελευταίος που έγινε πρωθυπουργός, αλλά και τελευταίος… γενικά, εξήγγειλε από το Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης των Μνημονίων.
Ήταν ο επίλογος της δικής του εθνικά ελεγχόμενης πολιτικής, μετά τις εκλογές του “λεφτά υπάρχουν”, όταν μαζί με τον άλλο μοιραίο Γιώργο, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, έκαναν όσες γκάφες (σικ) χρειάζονταν, για να βγει η Ελλάδα από τις αγορές, και να πειστούν όλοι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, πλην των Μνημονίων.
Ήταν ο επίλογος της εθνικής διαδρομής προς την καταστροφή, που ξεκίνησε την οκταετία Σημίτη, με τη λεηλασία της Ελλάδας, και τα χρέη που… παραπέμφθηκαν στις επόμενες κυβερνήσεις, δηλαδή στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή. Επειδή ο “καταλληλότερος”, και το σύστημα που του έδωσε τα πάντα, για να… πάρει τα πάντα ως αντάλλαγμα, πίστευαν ότι θα την έβγαζαν καθαρή.
13 χρόνια εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, και το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο. Το έγκλημα της προσφυγής στο Μνημόνιο, με τους όρους που προετοίμασε και επέβαλε το “όλον ΠΑΣΟΚ”, όπως θα έλεγε και ο Ευάγγγελος Βενιζέλος (του καταστροφικού PSI).
Η Ιστορία ωστόσο έχει ανεξάντλητη υπομονή. Περιμένει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς. Η τιμωρία αργεί, αλλά πάντα έρχεται.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
