Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ξεκίνησε ως σέντερ μπακ στον Ολυμπιακό, αλλά μετά τον πήρε ο Παναθηναϊκός για σέντερ φορ. Αν όμως η ΑΕΚ είχε δώσει περισσότερα θα τον είχε ήδη στα εξτρέμ της – δεξιό, αριστερό δεν έχει σημασία.
Είναι η πιο συνεκτική περιγραφή της πολιτικής σταδιοδρομίας του Κυριάκου Πιερρακάκη. Αποδίδεται ως ποδοσφαιρική υπόθεση, γιατί ο ίδιος διάλεξε τη μια σεζόν να παίζει στη μια ομάδα και την άλλη την αντίπαλη.
Σ’ αυτό είναι πράγματι ταλαντούχος. Οι παλιοί προστάτες του στο ΠΑΣΟΚ – η Διαμαντόπουλου και ο Βενιζέλος – βρίσκονται στην εξέδρα και δεν γυρίζει προπονητής, ούτε από τη Β’ Εθνική να τους κοιτάξει.
Ο ίδιος, αφού έθεσε το σπουδαίο επιστημονικό βιογραφικό του στην υπηρεσία του Μητσοτάκη, φωτογραφήθηκε περιχαρής δίπλα του, ως υποψήφιος της ΝΔ στην Α’ Αθήνας.
Ο Χρυσοχοΐδης και η Μενδώνη – που το βράδυ κοιμήθηκαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και το πρωί βρέθηκαν υπουργοί της ΝΔ – είναι ερασιτέχνες μπροστά του.
Ο Πιερρακάκης έχει ήδη εμβαπτιστεί σε ορισμένες από τις πιο απεχθείς πολιτικές του Νεομητσοτακισμού: τις παρακολουθήσεις και τις απευθείας αναθέσεις.
Αν ήταν το τεστ για να δείξει ότι δεν έχει μείνει τίποτε μέσα του από την εποχή που αγόρευσε στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ ως… Κεντροαριστερός – τρομάρα του – το πέρασε με άνεση – και θράσος.
Πλέον προσωποποιεί το χειρότερο είδος πολιτικού, που δυσφημεί την ενασχόληση με τα κοινά.
Από έναν νέο στο δημόσιο βίο, θα περίμενε κανείς συνέπεια και πολιτικό ήθος, ώστε να μην αλλάξει κόμματα σαν πουκάμισα.
Ως υπουργός, ας υποθέσουμε ότι έκανε την καρδιά του πέτρα και έβαλε στην άκρη την ιδεολογία του για να ασκήσει εκτελεστική εξουσία σε ένα πεδίο που γνωρίζει.
Ως υποψήφιος της Δεξιάς – και μάλιστα του Μητσοτάκη – δείχνει ότι δεν πίστευε τίποτε από όσα έλεγε. Θέλει μόνο να κάνει καριέρα την πολιτική. Τι από εδώ, τι από εκεί, δεν έχει σημασία. Η δουλειά να γίνει.
Αυτή η κατηγορία πολιτικών, που εμφανίζονται ως φορείς της ανανέωσης και τελικά ενσαρκώνουν το χειρότερο είδος παλαιοκομματισμού, ιδιοτέλειας και τυχοδιωκτισμού, βλάπτουν την πολιτική και απωθούν τούς νέους ανθρώπους.
Γιατί να πιστέψει κάποιος ότι ο – ενταγμένος στη Δεξιά πλέον – Πιερρακάκης, ενδιαφέρεται για την κοινωνία, όταν το μόνο αποτέλεσμα των ενδιαφερόντων του είναι η εξυπηρέτηση του εαυτού του;
Ευχαρίστησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη που τον έβαλε στο ψηφοδέλτιό του, δίπλα στον Πλεύρη. Δεν εξήγησε ποτέ και πώς τον γνώρισε, γιατί τον ακολούθησε και από πότε ανακάλυψε ότι εμπνέεται απ’ όσα εκπροσωπεί.
Η πολιτική δεν είναι διαγωνισμός… «ταλέντων» και πολύ περισσότερο δεν είναι πεδίο ευκαιριών για σταδιοδρομία…
Ο πολιτικός χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα. Αλλιώς απλώς βγάζει τον εαυτό του σε δημοπρασία.
