Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κουίζ μέτριας δυσκολίας: Ποιο δημόσιο πρόσωπο έχει περισσότερους λόγους από κάθε άλλον να βρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη γωνία και να τον κάνει χαλκομανία;
Να παραλείψουμε τις κλασσικές επιλογές Α, Β, Γ, Δ, «Κανένας από αυτούς» και να πάμε κατευθείαν στην απάντηση: Ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Ως αρχηγός του κράτους δεν υπήρξε βουβό πρόσωπο και μετά τη λήξη της θητείας του κάθε άλλο στην σιωπή και την ακινησία περιήλθε.
Κατά γενική παραδοχή υπήρξε καλός Πρόεδρος, με αποκορύφωμα τη συμβολή του στην υπέρβασης της κρίσης, το θέρος του 2015.
Του πιστώνεται, εσωτερικά και διεθνώς, ότι -χωρίς να προκαλέσει πολιτειακή αναταραχή- άσκησε τα καθήκοντά του κατά τρόπο που εξουδετέρωσε κινδύνους που είχαν καλλιεργηθεί σε ανθελληνικά φυτώρια στην Ευρώπη και σε αντιευρωπαϊκούς μπαξέδες στην Ελλάδα.
Η μοίρα της πολιτικής έφερε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία όταν επρόκειτο να αξιολογηθούν τα έργα και οι ημέρες του στο Προεδρικό Μέγαρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι περισσότεροι από τους βουλευτές της Ν.Δ. επιθυμούσαν την παράταση της θητείας του.
Ως πρωθυπουργός ο νεότερος Μητσοτάκης άσκησε το προνόμιό του και τον παράκαμψε, αδίκως και ανεπιτυχώς όπως αποδείχθηκε.
Είχε ήδη ασκήσει και το δικαίωμά του ως βουλευτής της Ν.Δ. και δεν τον ψήφισε -ως προτεινόμενο από το κόμμα του- με προσβλητικές και αστοιχείωτες δικαιολογίες.
Συμβαίνουν αυτά στην πολιτική, όπου η ανάθεση αξιωμάτων υπόκειται περισσότερο σε συσχετισμούς και σκοπιμότητες και πολύ λίγο σε κάλυψη αναγκών.
Αλλά στην πολιτική συμβαίνει και κάτι άλλο: Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Ο «πριγκιπικός» Μητσοτάκης που «έκοψε» τη δεύτερη θητεία του Παυλόπουλου στην Προεδρία, βρίσκεται σήμερα σε πορεία απώλειας της δεύτερης δικής του θητείας στην πρωθυπουργία.
Για λόγους πραγματικά ταπεινωτικούς (παρακολούθηση πολιτικού αντιπάλου από την ΕΥΠ) με ποινικές συνέπειες.
Την προηγουμένη φορά που είχε απασχολήσει αντίστοιχο θέμα το κόμμα του, ήταν όταν ο ανιών του σημερινού πρωθυπουργού ασκούσε πολιτική από τα ΚΑΦΑΟ το ΟΤΕ, παρακολουθώντας ακόμα και επίλεκτα στελέχη της εσωκομματικής πτέρυγας στην οποία ανήκε ο Παυλόπουλος.
Ως τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή έστω από χαρακτήρα, μπορεί να μην επιθυμεί το πιάτο που τρώγεται κρύο.
Ως διακεκριμένος πανεπιστημιακός, όμως, με εξέχουσες επιδόσεις στη συνταγματική ερμηνεία, αλλά και ως μήλο κάτω από τη μηλιά του Καραμανλισμού, δεν μπορεί να σιωπά στο θεσμικό έγκλημα που αποκαλύπτεται ενώπιόν του.
Είναι ο πιο κατάλληλος να στηλιτεύσει την παραβίαση του νόμου και του Συντάγματος, δια της κατάλυσης του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών τουλάχιστον ενός πολιτικού και ενός δημοσιογράφου.
Καθώς δεν είναι βουλευτής, για να του επιβάλει το κακώς νοούμενο «κομματικό καθήκον» πειθαρχημένη ένταξη στο «λόχο», όσο μένει στην κατηγορία «μούγκα στη στρούγκα», αποδυναμώνει το αποτύπωμα που άφησε ως πολιτειακός ταγός.
