Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί η νέα κυβέρνηση στη Γερμανία και στην Ελλάδα άρχισαν οι συνήθεις -έξωθεν επιδοτούμενες- ανοησίες: «Οι φιλέλληνες Πράσινοι στην εξουσία», «Τα δώρα της Αναλένα Μπέρμποκ στον Κυριάκο», «Ήρθε η ώρα των πολεμικών επανορθώσεων», «Κυβέρνηση-κόλαφος για την Τουρκία».
Ειλικρινά, πρέπει να είναι κάποιος εντελώς άσχετος με τη σύγχρονη γερμανική πραγματικότητα ή απλά προβοκάτορας για να βλέπει θετικές προοπτικές στο νέο κυβερνητικό σχήμα και να μην προβληματίζεται με το μείζον: ότι υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για τα θέματα της ευρωζώνης, αναλαμβάνει ένας νεαρός κλώνος του Σόιμπλε, ο ακραία νεοφιλελεύθερος, οπαδός της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, των αυστηρά ελεγχόμενων ελλειμμάτων και, βέβαια, της διαρκούς γερμανικής εποπτείας των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου Κρίστιαν Λίντνερ.
Ο αρχηγός των Γερμανών φιλελευθέρων θα αποτελέσει τεράστιο εμπόδιο σε οποιαδήποτε σκέψη αμοιβαιοποίησης του ευρωπαϊκού χρέους. Επιβλήθηκε στο υπουργείο Οικονομικών από το σκληρό βιομηχανικό κατεστημένο της Βαυαρίας, ακριβώς για αυτή την αποστολή και ως απαράβατος όρος για να επιτραπεί η συμμετοχή των Πρασίνων στη νέα κυβέρνηση.
Το έργο φάνηκε από πολύ νωρίς και το επεσήμανα εγκαίρως από αυτή εδώ τη στήλη. Οταν ξαφνικά οι δημοσκοπήσεις έφερναν στην πρώτη θέση τους Πρασίνους και αυτή την κακόγουστη επαρχιώτισσα θείτσα με τις μελιτζανί ανταύγειες στα μαλλιά, αλλά χωρίς την παραμικρή διεθνή πολιτική εμπειρία, στο σύστημα βάρεσε κόκκινος συναγερμός. Εξίσου ξαφνικά, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν ότι η υπέροχη Αναλένα είχε φουσκώσει λίγο το βιογραφικό της και είχε ξεχάσει να δηλώσει κάτι εισοδήματα στο «πόθεν έσχες».
Αν χρειαζόταν, είναι βέβαιο ότι θα έβρισκαν και τίποτα κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα που είχε αμελήσει να πληρώσει όταν ήταν φοιτήτρια. Αλλά δεν χρειάστηκε. Η υποψήφια των Πρασίνων πέρασε γρήγορα στην τρίτη θέση των μετρήσεων και διασφαλίστηκε ότι δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσει το αξίωμα της καγκελαρίου. Οι Γερμανοί βιομήχανοι, που αποφασίζουν τη σύνθεση των γερμανικών κυβερνήσεων από την εποχή του Αντενάουερ, πιθανόν και… νωρίτερα, είχαν εξαρχής αποδεχθεί τη συμμετοχή των Πρασίνων στη νέα κυβέρνηση, για να σπάσει λίγο η μονοτονία της μερκελικής περιόδου. Αλλά, προς Θεού, όχι σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι Πράσινοι, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχουν δοκιμαστεί σε κυβερνητικό σχήμα και πέρασαν με απόλυτη επιτυχία τις εξετάσεις «γερμανικής εθνικής συνείδησης». Μην ξεχνάμε ότι ένας από αυτούς, παιδί των λουλουδιών και φιλειρηνιστής, τάχα μου, ο Γιόσκα Φίσερ, ήταν εκείνος που ξανάφερε τη Γερμανία στον τόπο του ναζιστικού εγκλήματος με τη συμμετοχή της στον απάνθρωπο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας. Σήμερα, οι Πράσινοι εμφανίζονται ως οι πιο φανατικοί οπαδοί του ΝΑΤΟ, ως τα καλύτερα παιδιά του ατλαντικού κλαμπ, που διαφημίζουν τη ρωσοφοβία ως νέο (αν και γνώριμο από την εποχή του Χίτλερ) δόγμα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Η σημερινή τους ατζέντα με την υστερία της πράσινης ανάπτυξης ταιριάζει απόλυτα στις ανάγκες του εξαγωγικού λόμπι της Γερμανίας, που θέλει να πλημμυρίσει με ανεμογεννήτριες και ηλεκτρικά αυτοκίνητα τους καρπαζοεισπράκτορες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Μέχρι εκεί, όμως.
Οι Πράσινοι είναι χρήσιμοι, αλλά όχι για πρώτο βιολί. Στις τάξεις τους έχουν διάφορους περιθωριακούς, ψυχάκηδες της κλιματικής αλλαγής που προτείνουν την απαγόρευση κατανάλωσης κρέατος, επειδή οι… πορδές των αγελάδων συμβάλλουν στην τρύπα του όζοντος, ενώ και η ίδια η Αναλένα έχει κατά καιρούς εκστομίσει διάφορες… τρελίτσες, όπως η απαγόρευση πτήσεων εσωτερικού για περιβαλλοντικούς λόγους (ιδέα που προκάλεσε σύγκρυο στην κρατικοδιαίτη -πλέον-Λουφτχάνσα). Το βαθύ γερμανικό κράτος δεν μπορούσε να ρισκάρει τέτοιου είδους αποκλίσεις. Για αυτό και το κουμάντο στα οικονομικά θέματα, ιδίως αυτά που αφορούν τη δημοσιονομική πολιτική, θα έχει το απόλυτα ελεγχόμενο κόμμα της αγοράς, οι νεοφιλελεύθεροι του FDP, που λειτουργούν ως μπαλαντέρ εξισορρόπησης του βιομηχανικού πυλώνα σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο.
Επί της ουσίας τώρα, σε ό,τι αφορά Ελλάδα και Τουρκία: Ο ισχυρισμός ότι οι Πράσινοι είναι «φιλέλληνες» και εχθροί των Τούρκων δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Πρόκειται για μύθευμα σε επίπεδο «fake news». Mέχρι πρότινος είχαν Τούρκο συμπρόεδρο, ο οποίος εξακολουθεί να εκλέγεται μαζί με άλλους τέσσερις Τούρκους στις τάξεις τους. Εχθρός τους λοιπόν δεν είναι η Τουρκία, αλλά ο Ερντογάν, γιατί ακριβώς απευθύνονται σε εκλογικό κοινό κεμαλιστών και αριστερών Τούρκων που ζουν στη Γερμανία. Αν, παρ’ ελπίδα, στραβοπατήσει ο «σουλτάνος» και πάρουν τον πρώτο λόγο οι κεμαλιστές της αντιπολίτευσης, θα είναι οι πρώτοι που θα σπεύσουν να τους αγκαλιάσουν.
Άλλους εννέα Τούρκους βουλευτές εξέλεξαν και οι Σοσιαλδημοκράτες, σπεύδοντας να διορίσουν και μία Τουρκάλα αντιπρόεδρο στη Βουλή. Αρα, τα περί αντιτουρκισμού της νέας γερμανικής κυβέρνησης βρίσκονται στη σφαίρα της ανεκδοτολογίας. Μπορεί η «πράσινη» Αναλένα, ως υπουργός Εξωτερικών, να έρθει σε ρητορική αντιπαράθεση με τον Ερντογάν, αλλά δεν θα κάνει τίποτα που θα δυσαρεστήσει το τουρκικό ακροατήριο ή που θα βλάψει τις πάγιες γερμανικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Σε ό,τι αφορά το θέμα των αποζημιώσεων, οι θέσεις των Πρασίνων είναι εξόχως ασαφείς. Ναι μεν «αναγνωρίζουν το έγκλημα», αλλά… στην ηθική του διάσταση. Οχι τις οφειλές. «Να μην ξεχάσουμε» είναι το μότο τους και προτάσσουν στο πρόγραμμά τους τη λεγόμενη «κουλτούρα μνήμης», το γνωστό γερμανικό εφεύρημα απύθμενης υποκρισίας που αναμασούν όλοι οι επίσημοι εκπρόσωποι του Βερολίνου.
Μας αρέσει – δεν μας αρέσει, μόνο η γερμανική Αριστερά (Die Linke) έχει καθαρές θέσεις για τις επανορθώσεις, κυρίως σε ό,τι αφορά το κατοχικό δάνειο. Ίσως για αυτό «πάτωσε» εκλογικά. Αλλά, στη θεωρητική περίπτωση που οι Πράσινοι θα ήθελαν να το κουβεντιάσουν, πώς ακριβώς θα συμβεί αυτό, από τη στιγμή που η σημερινή ελληνική κυβερνητική και η πολιτειακή ηγεσία αποφεύγουν να το θέσουν;
Για να μην καλλιεργούνται, λοιπόν, επικίνδυνες ψευδαισθήσεις: Δεν έχουμε τίποτα «ευεργετικό» να αναμένουμε από τη νέα γερμανική κυβέρνηση. Θα υπηρετήσει με συνέπεια τις προτεραιότητες των προηγουμένων, με έμφαση στην πράσινη ανάπτυξη, που εξυπηρετεί τις γερμανικές εξαγωγικές ανάγκες. Ειδικότερα στο πεδίο που μας ενδιαφέρει, αυτό της δημοσιονομικής χαλάρωσης, δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή αλλαγή. Αντίθετα, θα αναβιώσει η γραμμή Σόιμπλε, υπό τον φόβο και του πληθωρισμού, που προκαλεί νευρική κρίση στους Γερμανούς από την εποχή της Βαϊμάρης. Τώρα, γιατί κάποιοι στην Ελλάδα πανηγυρίζουν, μη με ρωτάτε. Ίσως για να πουλήσουν πιο εύκολα οι Γερμανοί την πραμάτεια τους…
