Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Αυτό που συνέβη με τον καθηγητή που εδάρη εν ώρα μαθήματος από κουκουλοφόρους είναι άλλο ένα γεγονός που καταδεικνύει το βαθύ πρόβλημα στη χώρα. Για το θύμα διάβασα φοβερές καταγγελίες περί παιδεραστίας και άλλων τινών. Εάν αληθεύουν, αυτοί που θεσμικά είναι αρμόδιοι να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά και σίγουρα δεν έχει θέση μέσα στο πανεπιστήμιο, σε καμιά θεσμική θέση. Πρέπει, όμως, με ψυχραιμία να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Στη χώρα μας και σε όλη την πολιτισμένη Δύση, Ανατολή, Βορρά και ΝΑΤΟ τη δικαιοσύνη δεν την απονέμουν κουκουλοφόροι, πιστολάδες, ροπαλοφόροι, με ξυρισμένα κεφάλια ή με μπούκλες. Στη Δημοκρατία αυτό έχουμε, ουδείς δικαιούται να αυτοδιοριστεί αστυνόμος, δικαστής και δήμιος. Θα επαναλάβω μια βασική θέση της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ: στη Δημοκρατική Πολιτεία, το μονοπώλιο της βίας ανήκει στα όργανα του κράτους, όταν εφαρμόζουν τους Νόμους και το Σύνταγμα και καταστέλλουν το έγκλημα. Τις δε ποινικές διώξεις τις ασκούν οι Εισαγγελείς, δικάζουν οι Δικαστές, τακτικοί και ένορκοι, με συγκεκριμένες δικονομικές εγγυήσεις και δικαιώματα για τον κατηγορούμενο αλλά και το θύμα, και σε περίπτωση καταδίκης οι ποινές είναι αυτές που προβλέπει ο Νόμος ο κανονικός και όχι του Λιντς. Αυτά πρέπει να ισχύουν για όλους – μαύρους, κόκκινους, μπλε, πράσινους, ψηλούς, κοντούς, αρεστούς ή αντιπαθείς στην κοινή γνώμη και στα ΜΜΕ, αναρχικούς, στρέιτ, γκέι, φασίστες, δημοκράτες, παντός θρησκεύματος, καταγωγής, φύλου και ιδεολογίας. Αλλιώς θα φάμε ο ένας τον άλλον.
Τουτέστιν, για να το αντιληφθούν και οι πλέον αδαείς, στόκοι και φανατικοί, αυτό είναι η πεμπτουσία του Κράτους. Πριν από μερικές χιλιάδες τέρμινα αποφάσισαν κάποιοι άνθρωποι, που ως τότε γύριζαν με ρόπαλα και αρκουδοτόμαρα και άνοιγαν ο ένας το κεφάλι του άλλου δι’ ασήμαντον αφορμήν, να εκχωρήσουν τη βία στη συλλογική οντότητα που συγκρότησαν και οι διαφορές να λύνονται με κανόνες από εντεταλμένα θεσμικά όργανα. Μπορεί να ήταν όλη η συνέλευση της φυλής ή κάποιοι γέροι και σοφοί, πάντως περιορίστηκε η αυτοδικία και έκανε πλέον κουμάντο το κράτος. Είναι ένα από τα πολλά πράγματα που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα.
Το γεγονός μαζί με διάφορα άλλα που γίνονται, και σε ανθρώπους που ουδέν τους βαρύνει ως φήμη, απλά αντιμάχονται την αριστερή ανομία στην Παιδεία, αποδεικνύουν πως πρέπει επιτέλους, οργανωμένα και συγκροτημένα, να πάρουμε πίσω τα πανεπιστήμια εκδιώκοντας τους εισβολείς και τον κόκκινο φασισμό, που έχει εγκαθιδρύσει μικρές μικρές επικράτειες ζόφου, ολοκληρωτισμού και κυριολεκτικά μπίχλας. Δέον όμως όπως προηγηθεί μια νομοθετική προετοιμασία, ώστε τα εγκλήματα βίας και βανδαλισμών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους να τιμωρούνται αυστηρότερα, χωρίς μετατροπές και αναστολές, και με ισόβια διαγραφή από το πανεπιστήμιο.
Η κυβέρνηση μόνο να κερδίσει έχει από αυτό, αφού πάνω από το 80%, μην πω 90%, των πολιτών απεχθάνεται τη δυστοπία που έχει δημιουργηθεί στα ΑΕΙ και εν γένει στην Παιδεία, και -αρέσει δεν αρέσει- είναι αποκλειστικά αριστερό δημιούργημα. Πρέπει να τελειώνουμε με το καθεστώς της ανομίας που προσβάλλει την τιμή του λαού μας, τη βούληση των μεγάλων ευεργετών, που σίγουρα δεν φαντάζονταν την κατάληξη των δωρεών τους, και πάνω απ’ όλα είναι ενάντια στο συμφέρον του λαού μας. Ευγνώμων στην Πατρίδα και στους φορολογούμενους πολίτες, που μου έδωσαν την ευκαιρία να σπουδάσω σε καλό δημόσιο πανεπιστήμιο, στο ΑΠΘ, και να υλοποιήσω όνειρά μου, με εξοργίζει να βλέπω τον εκφασισμό που επέβαλε σταδιακά -και, δυστυχώς, ακόμη υπερασπίζεται- η Αριστερά. Ο σεβασμός στον μόχθο των πολιτών, στη δημόσια περιουσία, δεν είναι επιλογή. Επιλογή είναι να σου αρέσουν ή να μη σου αρέσουν οι μπάμιες. Ο σεβασμός στους νόμους και στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία είναι ανελαστική υποχρέωση. Εάν δεν τα σέβεσαι, πας φυλακή και πληρώνεις τη ζημιά.
Το γεγονός πως οι διάφορες εκφάνσεις της ψευτοθρησκείας χωρίς θεό, του Μαρξισμού, εξακολουθούν, τολμούν χωρίς αιδώ να υπερασπίζονται τα ρεζιλίκια τους, τα ανομήματα του ολοκληρωτισμού και της παρακμής που έφεραν στους υποτιθέμενους χώρους της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της πνευματικής αναζήτησης είναι ένα ακόμη σύμπτωμα κοινωνικής μαρξιστικής νόσου. Πάει σετ με τις καψοκαλύβικες οικονομικές θεωρίες, που μοιράζουν φτώχεια και ανελευθερία στο πόπολο, ανορθολογικές από την κορυφή ως τα νύχια, αφού υπόσχονται τζάμπα σχεδόν τα πάντα, τα οποία όμως πάντα στο τέλος πληρώνει με τους φόρους του το γνωστό υποζύγιο: ο λαός.
Η ανάκτηση και η επανελλήνιση της Παιδείας δεν είναι ένας ιδεοληπτικός στόχος. Είναι ζήτημα ψυχρής λογικής. Μας συμφέρει ως κοινωνία και το επιβάλλουν οι νόμοι και το Σύνταγμά μας. Να μην είναι κωλοχανείο, σπήλαιο ληστών, έστω και με ιδεολογικό μανδύα, ένα πανεπιστήμιο δεν είναι «αντιδραστική» θέση. Είναι λογικό, σύννομο. Μόνο βαρεμένοι γουστάρουν να γκρεμίζουν τοίχους και να σπάνε τζάμια που πλήρωσαν οι γονείς τους. Μόνο διαταραγμένες προσωπικότητες θεωρούν φυσιολογική τη χρήση βίας για επιβολή ιδεών σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα. Εάν η κυβέρνηση δώσει αυτή τη μάχη με το πλαίσιο που περιγράφω, όποιος έχει στοιχειώδη κοινή λογική και αγαπά τη γη που πατά θα υποστηρίξει αυτή τη μάχη απελευθέρωσης της Παιδείας από τους επικίνδυνους φασίστες, τους αριστερόστροφους. Την Αστυνομία τη φοβούνται μόνον οι κακοποιοί. Οι φιλόνομοι πολίτες χαίρονται με την παρουσία της. Και αυτό ισχύει παντού…
