Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Η αλήθεια δεν είναι μεμψιμοιρία. Την οφείλουμε σε ζώντες και νεκρούς. Η αλήθεια δεν προσβάλλει, ακόμη κι αν είναι πολύ δυσάρεστη και είναι πάντοτε καθήκον. Ο Κώστας Σημίτης απεβίωσε πλήρης ημερών. Σύζυγος, πατέρας, παππούς, απώλεια για την οικογένεια και τους φίλους του, όμως η πολιτική Ιστορία του τόπου δεν προσαρμόζεται σε κανένα πένθος. Η «κληρονομιά» του δεν είναι οι φαντασιώσεις των φιλελέφτ και των συνοδοιπόρων τους «δεξιών», που έπαθαν κάτι παράξενο, το οποίο εκφεύγει του δικού μου επιστημονικού πεδίου.
Ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον αναπαύσει, αλλά η πολιτική Ιστορία του τόπου, τα γεγονότα, δεν είναι λάστιχο να το στρίβουμε και να το τεντώνουμε κατά το δοκούν. Η κληρονομιά του δεν είναι μόνο τα έργα, από τα οποία τα περισσότερα αποφασίστηκαν, σχεδιάστηκαν πολύ πριν και ολοκληρώθηκαν επί των ημερών του. ∆εν θα μπω στη συζήτηση του κόστους και της διαφάνειάς τους ή τι έγινε, π.χ., με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, αν τα πληρώσαμε καραβίσια, ορισμένα φαραωνικά, ποια ρημάζουν και ποια όχι. Τα έργα, ειδικά υποδομής, π.χ., δρόμοι, γέφυρες, έμειναν και μας εξυπηρετούν.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, θεωρούμε άθλο τα αυτονόητα, ήτοι την έστω και με καθυστέρηση υλοποίηση ενός μεγάλου έργου ή μιας σημαντικής προμήθειας. Σημειώνω απλά πως τελείωνα το ∆ημοτικό όταν είδα στην τηλεόραση την ανακοίνωση της απόφασης για την κατασκευή του Μετρό από ελληνογαλλική κοινοπραξία επί ΚΚ του Α. Άθλος, για να είμαι δίκαιος προς τον νυν Πρωθυπουργό, είναι η απόφαση και η υλοποίηση της προμήθειας των Rafale, που αυτές τις ημέρες παραλαμβάνουμε το τελευταίο, αξιέπαινοι γι’ αυτό ο Μητσοτάκης και η λοιπή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, τα οποία ούτε αυτά είναι προϊόν δωρεάς. Αλλά έτσι δεν πρέπει να είναι; Όταν υπάρχει αδήριτη εθνική ανάγκη να παίρνονται και υλοποιούνται γρήγορα οι απαραίτητες αποφάσεις.
Σημαντική η συνεισφορά του εκλιπόντος στην προετοιμασία της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε. με άλυτο το Κυπριακό. ∆εν γνωρίζουμε όμως τι θα γινόταν με το ρατσιστικό σχέδιο Απαρτχάιντ, που ο ξένος παράγοντας ήθελε να εφαρμόσει ως «λύση», το διαβόητο Σχέδιο Ανάν, αν δεν ήταν το 2004 το κρίσιμο δίδυμο Κώστα Καραμανλή και Τάσσου Παπαδόπουλου, που μάλλον αυτοί πιστώνονται την επιτυχία και την αποφυγή της ολικής έκλειψης του Κυπριακού Ελληνισμού με την ίδια τη συναίνεσή μας.
Η αληθής κληρονομιά του εκλιπόντος είναι τα Ίμια, είναι το φιάσκο των S-300, είναι οι γκρίζες ζώνες, είναι η παράδοση Οτσαλάν, τα οποία, εκτός πολλών άλλων, αφήνω στην άκρη την ηθική διάσταση, έβλαψαν τα εθνικά συμφέροντα, διότι εξέπεμψαν μήνυμα αδυναμίας, το οποίο υπονομεύει τη δύναμη αποτροπής της χώρας. ∆εν αρκούν τα αεροπλάνα, τα πλοία κ.λπ., δεν αρκεί η πολεμική ισχύς, στην οποία ο Σημίτης ποτέ δεν πίστευε, δεν έκανε καθόλου κέφι δύο θεσμούς: την Εκκλησία και τις Ένοπλες ∆υνάμεις. Οι αναγκαστικές θεσμικές επαφές του μαζί τους ήταν σαν να του δίνουν μουρουνέλαιο. Ο Σημίτης, όπως και όλοι οι ομοϊδεάτες του, είχε τη φαντασίωση που λένε ακόμη μερικοί, «ε, φταίμε κι εμείς, να κάνουμε υποχωρήσεις για να τα βρούμε, να μην ξοδεύουμε για όπλα και να ευημερήσουμε». Αντίληψη βαθιά ανιστόρητη.
Κληρονομιά του είναι το γεγονός πως επί των ημερών του έγινε η λεηλασία των περιουσιών των πολιτών στο Χρηματιστήριο και όποιοι λένε πως «μα, έτσι λειτουργεί η ελεύθερη οικονομία» να πιουν μια πορτοκαλάδα και να κάνουν τουμπεκί, διότι θυμάμαι ποιοι έλεγαν «ο δείκτης του ανόδου του ΧΑΑ είναι δείκτης υγείας της οικονομίας» και ποιοι υπουργοί προέτρεπαν τον κόσμο να δανειστεί και να επενδύσει στο Χρηματιστήριο. Κάπως έτσι φαγώθηκαν οικονομίες, εφάπαξ και δανεικά πολιτών.
Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος το χειρότερο ήταν η «κανονικοποίηση» του ενδοτισμού, εννοώντας την παραπάνω θεωρία συμψηφισμού, του «φταίμε κι εμείς», η διείσδυση των Αποστόλων του Μαρασμού σε κάθε τομέα παραγωγής δημοσίου λόγου και η σταδιακή κλιμάκωση μιας ολομέτωπης επίθεσης στην εθνική ταυτότητα. Θα μπορούσα πολλά να γράψω. Αν θέλετε να τα θυμηθείτε με παραγωγικό αλλά και απολαυστικά ευφυή σατιρικό τρόπο, αναζητήστε τα τότε βίντεο της σπουδαίας Μαλβίνας Κάραλη. Εγώ θα κλείσω μόνο με μια ανάμνηση, που μαρτυρεί περί του πόσο εκσυγχρονιστής ήταν, τουλάχιστον στα πολιτικά ήθη. Στο Υπουργείο Εμπορίου είχε δημιουργηθεί από τον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ η Μονάδα Στρατηγικού Σχεδιασμού και Εφαρμογής Πολιτικής, αν θυμάμαι καλά τον τίτλο. Τη στελέχωσαν, ύστερα από αδιάβλητο διαγωνισμό, νέοι επιστήμονες με λαμπρές σπουδές, που είχαν ήδη προλάβει και παράξουν σημαντικό έργο, όταν το 1993 ξανακέρδισε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές. Τρεις εξ αυτών έγιναν φίλοι μου, ήταν σχεδόν συνομήλικοί μου όλοι, ο ένας δε έγινε, όχι απλά φίλος, αδερφός μου από άλλη μάνα και άλλο πατέρα, και σήμερα είναι σημαντικό στέλεχος της κυβέρνησης. Νέος Υπουργός Εμπορίου διορίστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κώστας Σημίτης.
Σύντομα, τα μέλη της Μονάδας μετακινήθηκαν σε ένα γραφείο το οποίο δεν είχε ούτε τηλέφωνο, δεν τους δινόταν κανένα έργο και κάθονταν να μετρούν τις γωνίες στο ταβάνι. Ο φίλος μου και τα άλλα παιδιά γρήγορα βρέθηκαν σε μια πολύ δυσάρεστη θέση. Συζητώντας, όντες όλοι ρομαντικοί και πιτσιρικάδες, είπα «δεν μπορεί να είναι εν γνώσει του υπουργού, να πάτε να τον δείτε και να πείτε “είμαστε υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, δώστε έργο να κάνουμε”». Ύστερα από αίτημα και πίεση τους δέχτηκε στα όρθια στο γραφείο του, την ώρα που μάζευε τα χαρτιά του να φύγει. Ο φίλος μου του είπε το «ποίημα» και ο υπουργός τον έκοψε με το εξής: «Κύριοι, έτσι είναι τα πράγματα. Εσείς είστε μπλε, τώρα ήρθαν οι πράσινοι». Αυτααααά. Ζωή σε μας.
*∆ικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας ∆εξιάς
