Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Στις 30 Μαΐου 1453 όσοι επέζησαν της σφαγής και του εξανδραποδισμού θα έλεγαν πως όλα τελειώσανε. Οποιον ψέλλισε κάτι για ρεβάνς και απελευθέρωση, θα τον θεωρούσαν τρελό.
Το 1454, το 1500, το 1600, το 1780, το ίδιο. Και κάθε φορά που οι λίγοι επίμονα φυσούσαν μέσα από τις στάχτες της δουλείας να αναπηδήσουν οι ανυπότακτες φλόγες της εξέγερσης, το πλήθος των «γνωστικών» θα κουνούσε το δάχτυλο στους τρελούς ρομαντικούς, που κάθε φορά η ελπίδα πνιγόταν στο αίμα τους από τον δυνάστη, υπό το απαθές βλέμμα της Δύσης. Αυτοί οι λίγοι ποτέ δεν κουράστηκαν. Ράπιζαν τις παρειές των σκυμμένων κεφαλών, κάθε τόσο πυρπολούσαν τις εστίες της ασιατικής ισλαμικής βαρβαρότητας και των οργάνων της, επίμονα κρατούσαν ψηλά το ανέσπερο φως ενός αρχαίου, αλλά ταυτόχρονα αιώνια εφήβου Έθνους, στα βουνά που φυτρώνει ο αμάραντος. Στο πέρασμα αυτών των τεσσάρων αιώνων κιβωτός της ταυτότητάς μας, της γλώσσας και του πανάρχαιου τρόπου μας η Εκκλησία, η ορθόδοξη πίστη μας. Με όλα τα λάθη της, αυτή, ως κυκλώπειο τείχος μας διαφύλαξε από τον εξισλαμισμό και την τουρκοποίηση. Σε αυτήν οφείλεται πως εγώ γράφω και σεις τώρα διαβάζετε, έχοντας μια κοινή συνείδηση ταυτότητας.
Σε όλους τους αιώνες της κατοχής από τον σουνίτη δυνάστη υπήρχαν αυτοί που κουράστηκαν, που θεωρούσαν μάταιη κάθε σκέψη απελευθέρωσης και νουθετούσαν πώς να βολευτούμε σκυφτοί με την ανελέητη πραγματικότητα. Λίγες δεκαετίες, λίγα χρόνια πριν από το 1821, μερικοί και την ώρα που άναψε η φωτιά, θεωρούσαν αδιανόητο λάθος την Επανάσταση, αδύνατη ή πρόωρη την έναρξη της Εθνικής Ολοκλήρωσης, που ξεκίνησε τότε, ξαπόστασε μερικές δεκαετίες, και αφού μεσολάβησαν αλλεπάλληλες κρητικές εξεγέρσεις και ο Μακεδονικός Αγώνας, από το 1912 με σύσσωμο το Έθνος στα όπλα, με το Μάνλιχερ και τη λόγχη, με τη ναυτοσύνη των πληρωμάτων μας, οδήγησε τον εχθρό της ανθρωπότητας πίσω στην Ασία. Διχασμένοι κι όμως φτάσαμε έξω από την Αγκυρα, με τους στασιαστές έτοιμους να κρεμάσουν τον Κεμάλ και να υπογράψουν ειρήνη. Χρειάστηκαν συνδυασμένα όλα τα ελαττώματα της Φυλής, η διχόνοια, η προδοσία και η ανικανότητα μέρους της εθνικής ελίτ, για να καταφέρουμε να αρπάξουμε την ήττα από τα σαγόνια της νίκης.
Μετά τη σκληρή τιμωρία στο Γουδί, το Έθνος ανατάχθηκε και το 1940 έδειξε πάλι τη ρωμαλέα αρετή του, που όταν είναι ενωμένο γίνεται ανίκητο. Ο σπόρος της Αριστεράς, που είχε παίξει τον ρόλο του στην υπονόμευση του αγωνιζόμενου Στρατού μας και το 1919-1922 στη Μικρά Ασία, μέσα στις συνθήκες της ήττας, του αίματος και της συμφοράς της τριπλής Κατοχής, υπό τον μανδύα του «εθνικού» αγώνα, στην πραγματικότητα με την αληθινή ατζέντα της επιβολής σταλινικής δικτατορίας και απόσπασης εθνικού εδάφους υπέρ ξένης δύναμης, έφερε τον Εμφύλιο Πόλεμο, που εκφυλίστηκε σε κομμουνιστική χωριάτικη ανταρσία. Ηταν αρκετή όμως, ώστε το 1945 αντί να το παρελάσουμε νικητές στο Βερολίνο και να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά τη Βόρειο Ηπειρο και την Κύπρο, βουλιάξαμε στο αίμα για να εμποδίσουμε καθάρματα όπως ο Σιάντος και ο Ζαχαριάδης να γίνουν ο Μπέρια και ο Στάλιν της Ελλάδας. Και σε αυτά τα χρόνια υπήρχαν αυτοί που έλεγαν πως δεν μπορούμε, πως είμαι μάταιο, πως έπρεπε απλά να αρκεστούμε στην επιβίωση.
Πάντως το Έθνος, ως συλλογικό υποκείμενο στα πεδία της Ιστορίας, είχε πάντα συνείδηση ότι είναι μαραθωνοδρόμος και όχι δρομέας ταχύτητας. Φορέας αυτής της συνείδησης πάντοτε μια δυναμική μειοψηφία, ενίοτε απλά λίγες αιρετικές φωνές, μέσα στο πλήθος της υποταγής και της ραστώνης και απέναντι στους Αποστόλους του Μαρασμού, τους διαχρονικούς τυφεκιοφόρους του εχθρού και αντηχεία ξένων συμφερόντων. Μια ψευτοελίτ που έχει δικά της συμφέροντα, αντίθετα με του Έθνους. Ενα οιονεί «έθνος» παρακμής μέσα στο σώμα του Έθνους.
Τα ίδια τώρα μας λένε για τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο και ο αριστερός διεθνισμός σαν ωχρά σπειροχαίτη έχει μολύνει την κοινωνία και ιδίως τα κέντρα παραγωγής δημόσιου λόγου. Κουράστηκαν, λένε, μόλις 47 χρόνια από το 1974. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλα, γιατί νομίζουν πως απερίσπαστοι θα κάνουν μπίζνες και θα τα κονομήσουν, πως ακόμη και αν η Ελλάδα φτάσει ξανά στη Μελούνα, αυτοί θα κρατούν με την κόκκινη χαρτοπετσέτα το ποτήρι της σαμπάνιας στο γκαζόν, θα χαριεντίζονται μεταξύ τους, μαζί με βίζιτες, κοινούς κλέφτες, ανθέλληνες ψευτοδιανοουμένους και υποστηρικτές του ισλαμικού εποικισμού, ενώ όλοι μαζί θα βρίζουν και θα συκοφαντούν τους Ελληνες.
Όμως ο αρχαίος Μαραθωνοδρόμος συνεχίζει τον σταθερό ρωμαλέο βηματισμό του, η συνείδησή του είναι γερά φυλαγμένη σε υγιείς συνειδήσεις, που δεν απέστησαν του Ελληνικού Τρόπου ούτε χιλιοστό. Για το αεί έφηβο Έθνος, που έχει άλλη αίσθηση του χρόνου, δεν έχουν περάσει ούτε 47 δευτερόλεπτα και ακόμη αναζωογονεί τα πνευμόνια του αέρας από τη Σαλαμίνα και τον Μαχαιρά. Η Ιστορία ήδη μας ανοίγει ευκαιρίες, διαγράφει δυσοίωνο το μέλλον αλλά και το παρόν των εχθρών μας. Χρειάζεται απλά να δώσει τον ρυθμό μια άξια ηγεσία, αυτή που κάνει συμμαχίες, θα οπλίσει χέρια και συνειδήσεις και θα δώσει την κατάλληλη στιγμή το σύνθημα να ηχήσει ο παιάνας. Και για όσους φοβούνται, υπάρχει η ίδια απάντηση από παλιά: Βήμα πρόσθες…
