Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Τον τελευταίο καιρό, μετά τις διακοπές, ξεκίνησα πολλές φορές να γράψω κάποιο άρθρο με αφορμή θέματα της επικαιρότητας, όπως ήταν οι φωτιές και οι αντιπαραθέσεις αναφορικά με τον εμβολιασμό. Όλες τις φορές σταματούσα κάπου στη μέση, έγραφα-έσβηνα, προσπαθούσα να εντάξω την αντικειμενικότητα σε ιστορίες που είναι προκαθορισμένες από τη φύση τους για να διχάσουν. Στο τέλος κατέληξα να παρατήσω την προσπάθεια συνειδητοποιώντας ότι επί της ουσίας αναμασούσα την επικαιρότητα με την πρόφαση ότι αφορούσε δική μου ιστορία. Θυμήθηκα ότι τέτοια εποχή περίπου ξεκίνησα να γράφω τα άρθρα μου, λίγο μετά την ολοκλήρωση δύο μυθιστορημάτων μου και λίγο πριν λάβω θετική απάντηση για το πρώτο.
Αναλογίστηκα ότι σε όλο αυτό το διάστημα, από την αρχή της καραντίνας μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να υπερτονίσω τις όποιες αισιόδοξες στιγμές της ζωής μου κόντρα στην καθολική μιζέρια της επικαιρότητας κατέφυγα στα βιβλία. Είτε γράφοντας τις δικές μου ιστορίες είτε διαβάζοντας είτε κάνοντας επιμέλεια στις ιστορίες των άλλων. Εκείνες τις ώρες, τις αφιερωμένες στα βιβλία, ήμουν αληθινά ευτυχισμένη. Κυρίως γιατί είχα αποκτήσει το δικαίωμα να ανακαλύψω την ιστορία εκείνη, η οποία μου κέντριζε το ενδιαφέρον από την περίληψη της. Είχα την ελευθερία να δώσω βήμα στους δικούς μου ήρωες να μεταφέρουν αισιόδοξα και – ελπίζω – διδακτικά μηνύματα, προκειμένου να διασκεδάσουν και να προβληματίσουν θετικά όσους αναζητούν μία διέξοδο από τη βαριά καθημερινότητα της πανδημίας. Μία αξιοπρεπή εναλλακτική κόντρα σε κάθε προβλεπόμενο ριάλιτι σόου. Είχα την ευκαιρία να διαβάσω εξονυχιστικά όμορφες ιστορίες άλλων και να προσπαθήσω να τις βελτιώσω, κυρίως ως προς τις συντακτικές ατέλειες.
Σαφώς, κατανοώ ότι δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα και δε νοεί ο καθένας το διάβασμα ως ευχάριστη εκτόνωση. Πιστεύω όμως ότι, βλέποντας τον ζήλο για τη γραφή και την ανάγνωση βιβλίων από μία μεγάλη μερίδα διαδικτυακών φίλων, σίγουρα όλοι τους συμφωνούν ότι το βιβλίο, ανεξαρτήτως είδους ή τρόπου χρήσης του αποτελεί αναμφισβήτητα ένα καταφύγιο, ειδικά στην περίοδο της καραντίνας. Τουλάχιστον οι μεγάλες ουρές έξω από βιβλιοπωλεία αυτό αποδεικνύουν. Και μου δίνει χαρά, όχι απαραίτητα κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όπως μπορεί κάποιοι κακεντρεχείς να υποθέσουν. Μου δίνει την αισιοδοξία ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει πολύ καλύτερος, αν χαθούμε στις σελίδες του με δική μας επιλογή και όχι προτιμώντας την εύκολη λύση ενός τηλεκοντρόλ μίας τηλεόρασης, η οποία βρίσκεται συνέχεια σε λειτουργία. Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, δική μου, εν καιρώ πανδημίας.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχει προϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε site της Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα και να ασχολείται με την επιμέλεια βιβλίων. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο “Ρομαντικό μοτίβο για μοναχικές καρδιές” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
