Τότε ήταν Παρασκευή. Παρασκευή 12 Ιουνίου του 1987. Όπως θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης, η πιο μεγάλη… μέχρι την επόμενη. Η νύχτα που οι Έλληνες έμειναν ξάγρυπνοι, πανηγυρίζοντας. Η νύχτα που άνοιξε τον δρόμο για το φως, στον ελληνικό αθλητισμό.
Η επίσημη αγαπημένη, στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, ανάγκασε τον “γιο του διαβόλου” Ντράζεν Πέτροβιτς και τους υπόλοιπους της υπερ-ομάδας της Γιουγκοσλαβίας να… παραμερίσουν. Τελικό σκορ 81-77, με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη να σηκώνει στις πλάτες του έναν ολόκληρο λαό.
Ο “γκάνγκστερ” έμεινε με τις γροθιές υψωμένες. Και εκείνη την… υποψία χαμόγελου. Γνώριζε ότι έμενε ακόμη ένα βήμα. Και θα το έκανε μετά από 48 ώρες, απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.
Το πρώτο ημίχρονο του τέλους της… εθνικής μας μοναξιάς.
Του Αλέκου Ευγενικού
