Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
Η πατρότητα της σχετικής έκφρασης ανήκει στον Θεόδωρο Πάγκαλο. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο πληθωρικός πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, πριν από μια δεκαετία, σε ένα δείπνο… συνωμοσίας για την προοπτική να δημιουργηθεί ένα καινούριο μόρφωμα υπό τον Γιάννη Στουρνάρα, είχε απευθύνει στον άλλοτε στενό συνεργάτη του Γιάννου Παπαντωνίου και του Κώστα Σημίτη, την αμαρτωλή εποχή της… ληστείας του Χρηματιστηρίου, ένα ιστορικό ερώτημα: “Θα παραμείνεις υπάλληλος, ή θα γίνεις πρωθυπουργός;”.
Το ερώτημα αφορά και περιγράφει κάθε τεχνοκράτη, ευρύτερα κάθε προσωπικότητα εκτός πολιτικής, που δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση για τη διαδρομή που διανύει, που δεν παίρνει τη μεγάλη απόφαση να κριθεί στην κρίση των πολιτών.
Και είναι τόσο ταιριαστό με την περίπτωση του Μάριο Ντράγκι. Ενός από τους τελευταίους σημαντικούς Ευρωπαίους, που ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων για την Ελλάδα, κράτησε όρθια την ευρωζώνη. Και την Ελλάδα εντός ευρωζώνης.
Ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Μάριο Ντράγκι δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει τη “ζώνη ασφαλείας” του εξωθεσμικού τεχνοκράτη. Του εξωκοινοβουλευτικού. Εκείνου που δεν έκανε το άλμα, να ηγηθεί κομματικού σχηματισμού και να τεθεί στην κρίση της ιταλικής κοινωνίας.
Επέλεξε να παραμείνει “υπάλληλος”. Την ώρα που η Ιταλία αλλά και συνολικά η Ευρώπη, τον είχαν ανάγκη ως ηγέτη.
