Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Δυο καρδιές, ξεχασμένες σε δυο απομακρυσμένες όχθες.
Συνηθίζοντας την “ασφάλεια” της απομόνωσής τους. Την “ελευθερία” της αποστασιοποίησης από την έκθεση στους κινδύνους της συνύπαρξης. Το πλεονέκτημα του συρρικνωμένου ενδιαφέροντος για όσα συμβαίνουν γύρω, δίπλα και μέσα τους.
Ένας ωκεανός από σκέψεις, ανάμεσά τους. Από εκείνες που εξελίσσονται στον χειρότερο εχθρό κάποιου, όταν μένουν χωρίς αντίλογο. Καρδιές που κλείνουν, όνειρα που έμειναν ατελή, η άνιση αναμέτρηση με τα χαμένα χρόνια της ζωής μας.
Εκείνα που πέρασαν, εκείνα που δεν βιάζονται να έρθουν…
