Της Ελένης Κρικέλη
Πότε διαπραγματευομαι και τι ακριβώς.
Ειναι αρκετές οι φορές οπου αθελα μας διαπραγματευομαστε αυτο το οποίο εμείς επιθυμούμε.
Ας ξεκινήσουμε απο εκεινα τα οποια διαπραγματευομασταν ηδη απο πολυ νωρίς.
Απο τότε που προσπαθούσαμε να πείσουμε τους γονείς μας να κανουμε τένις αντι μαθήματα πιάνου.
Από τότε που λίγο αργότερα θέλαμε να κανουμε μαθήματα αγγλικών και οχι Γαλλικά.
Από τότε που ήρθε η ωρα να συμπληρώσουμε το μηχανογραφικο μας και αντι να επιλέξουμε την σχολή οπου εμεις πραγματικά θέλαμε, αντ αυτού, ακολουθήσαμε τις επιθυμίες των γονέων και οι αρεστες σχολές λαβαν τα πρωτεία τοποθετώντας Τρίτη, Τεταρτη εως και τελευταία την δική μας επιθυμία. Την δική μας σχολή.
Διαπραγματεύσεις οσον αφορα το σπίτι αργότερα και την διακόσμηση.
Διαπραγματεύσεις για το επόμενο βήμα μετα την σχολή.
Η επαγγελματική αποκατάσταση και η «στρωμένη πελατεία» ειναι το κλειδί για την αμεση και εύκολη επιτυχία σου.
Και οσο και αν προσπαθούσες να διαπραγματευτεις,
Οσο και αν επιχειρουσες να υποστηρίξεις τα θέλω σου, παντοτε έκανες ενα βημα πίσω.
Η οπισθοχωρηση ειχε λάβει πλέον τετοια ισχύ οπου πια,
δυστυχώς,
αφησες τοσο πίσω τις επιθυμίες σου,
Τοσο πίσω οπου και ξέχασες και εσυ πως κάποτε υπήρχαν στο σακίδιο των ονείρων σου, στο σακίδιο των θέλω σου.
Ευτυχώς όμως,
Η έντονη επιθυμία μας κάποτε κρατούσε τα σκήπτρα των ονείρων μας καθε βράδυ και το επόμενο πρωί ετοιμοπολεμοι και χαρούμενοι βλέπαμε τον κόσμο τον οποίο θελαμε να δημιουργήσουμε.
Για χάριν λοιπόν αυτών των θέλω,
των επιθυμιών και των ονείρων,
δεν λαμβάνουν χώρο καμιάς μορφής διαπραγματεύσεις.
