Της Ελένης Κρικέλη
Στην αρχη καθε ταξιδιού,
ο καπετάνιος ειναι βέβαιος πως οι μηχανες λειτουργούν αρτια,
η άγκυρα εχει ανέβει και προπαντός ο ίδιος εχει το χαρτι με τις συντεταγμένες και την πυξίδα του συναμα για την κατα το δυνατόν μέγιστη επιτυχια του ταξιδιού.
Αν δουμε τους ευατους μας ως καπετάνιους στην αρχη αλλα και στη πορεία μιας σχέσης,
δεν αποκλείεται απο το να βιώνουμε διαρκώς ενα ασφαλές ταξίδι με το σύντροφό μας, ανακαλυπτοντας παρέα την ομορφια των πάντων γυρω μας,
αλλά και το θάρρος να σταθούμε ενώπιον δυσκολιών παρεα,
μαζι,
ωστε να μην «πνιγούμε» απο αυτές, αλλα και να μην πέσουμε απο το σκαφος μας.
Ακομη και αν το σκαφος μας ειναι ενα μικρό κανο,
αυτο δεν αναιρει την σπουδαιότητα του ταξιδιού που μπορεί να λαβει χώρα ακόμη και αν η απόσταση που θα διανυθει δεν θα ειναι μεγάλη.
Μας ενδιαφέρει όμως να ειναι σπουδαία
Μας ενδιαφέρει να είμαστε και οι δύο σταθερά στο κανο,
Μας ενδιαφέρει τα κουπιά να κρατάνε την ισορροπίες απο τα κύματα και συγχρόνως να πορευονται ως προς την ιδια κατεύθυνση.
Μας ενδιαφέρει να έχουμε ενα σημείο, ενα στοχο, που θέλουμε να φθάσουμε απο κοινού χωρις να υπάρχει καμιά απόκλιση η οποια συνεπάγεται δυσαρέσκεια, άρνηση, εντάσεις και συγκρούσεις κατα τη διαρκεια του ταξιδιού.
Για αυτό,
αφου επιλέγει ο ένας την παρέα του άλλου, ύστερα αποφασίζουν την διαδρομη την οποια θέλουν να διανύσουν,
επιλέγουν με προσοχή το σκαφος,
τα κουπια τους και κυρίως, έχουν στο σακίδιο τους Επιθυμία.
Επιθυμία να ανοίξουν πανιά προς κατι νέο και ωραιο και συνάμα τοσο γοητευτικο παρότι άγνωστο.
