Γράφει η Ελένη Κρικέλη
Συγγραφέας
Πηγή: articlespsyschology.home.blog
Συμμετείχα σε μια συζήτηση τις προάλλες για το χρόνο που αφιερώνουμε στους συναδέλφους μας κατά την διάρκεια της εργασίας μας.
Άλλωστε είναι ένα 8ωρο στο οποίο καλεισαι να κανεις το διάλειμμα σου και συνάμα ενδεχομένως να απαντήσεις και σε ερώτηση του συναδέλφου σου.
Είναι ένα 8ωρο όπου μπορείς να βρεθείς με πρόσωπα τα οποία γνώρισες στην δουλειά σου, εκτιμησες, σεβάστηκες και επιθυμεις κοντά σου,
Συγχρόνως όμως,
Είναι ένα 8ωρο στο οποίο δεν επιθυμείς να πεις πολλά, παρά να κάνεις καλά την δουλειά σου και να επιστρέψεις σπίτι σου.
Προσαρμόζεσαι λοιπόν και πολύ καλά κάνεις, όμως σε ένα χρόνο εκτός δουλειάς με ποιον θα μοιραστείς;
Σε ένα χρονο και χώρο που πραγματικά είναι δικός σου, ποιο πρόσωπο θα επιλέξεις να φέρεις κοντά σου; Ποιος είναι ο άνθρωπος που μοιράζεσαι το απόγευμα σου ή μια βόλτα στο πάρκο;
Ο χρόνος αξίζει και είναι πολύτιμος. Όσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που αφιερώνει καθείς από εμάς στον εργασιακό του χώρο, άλλο τόσο πολύτιμος είναι και ο ελεύθερος χρόνος.
Είναι ο ελεύθερος χρόνος στον οποίο αποκαλύπτουμε τις ομορφες σχέσεις μας, τα χόμπι μας, τα ενδιαφέροντα μας,
Είναι ο ελεύθερος χρόνος μας στον οποίο αποκαλύπτουμε τις αδυναμίες μας και τα πρόσωπα που επιθυμούμε να έχουμε. Όχι από τύχη μόνο επειδή τυγχάνει να δουλεύουμε μαζί, αλλά από επιλογή.
Η δυνατότητα αυτή της επιλογής μάλιστα είναι που καθιστά τον ελεύθερο χρόνο μας ακόμη σπουδαιότερο. Είναι ο χρόνος που πιότερο από ποτέ αντιλαμβανομαστε τα αναγκαία για εμάς και τους απαραίτητους για εμάς ανθρώπους στην ζωή μας.
Καμιά βόλτα, κανένας περίπατος, καμια βόλτα με κανό δεν θα είχαν την ομορφιά και την ζέση που αποκτήσαμε, εάν στο πλευρό μας δεν είχαμε τον άνθρωπο που με αγάπη επιλέξαμε και μας επέλεξε
