Της Ελένης Κρικέλη
Πόσο χαίρομαι εκείνες τις συζητήσεις
με εκείνα τα πρόσωπα ,
όπου η ελεύθερη έκφραση σκέψεων πραγματοποιείται αβίαστα ,
αυθεντικά και όμορφα από τα στόματα ανθρώπων ,
οι οποίοι πραγματικά επιλέγουν να σου γνωρίσουν την όποια ιδιαίτερη και ζεστή,
μα ίσως και κρυφή πλευρά τους.
Άλλωστε έτσι δεν είναι ?
Καθημερινά συναντούμε ανθρώπους . Άλλοτε λίγους,
άλλοτε πολλούς.
Πολλές οι συναναστροφές ,
πολλές οι χειραψίες και τα χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω.
Αλλά πραγματικά ,
σε ποια πρόσωπα εστιάζουμε την προσοχή μας?
Σε ποια πρόσωπα Εστιάζουμε το βλέμμα μας?
Σε ποια πρόσωπα απευθυνόμαστε με λαχτάρα να μιλήσουμε?
Να μας ακούσουν και να τους ακούσουμε ?
Όπως είπε τις προάλλες και ένα αγαπημένο πρόσωπο , σε εκείνους που χρωματίζουν τα συναισθήματα μας.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί του.
Οι άνθρωποι εκείνοι που ανυπομονούμε να δούμε,
να ακούσουμε,
να μιλήσουμε,
να καθίσουμε μαζί τους για πέντε λεπτά,
είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με το βλέμμα τους ζεσταίνουν την καρδιά μας,
με το άγγιγμα τους ενθαρρύνουν κάθε κίνηση μας,
με το γέλιο τους παρασυρόμαστε σε ένα αβίαστο ντόμινο γέλωτος ,
τόσο εμείς όσο και όσοι βρισκόμαστε απο χρωματισμένους για την ζωή μας ανθρώπους.
Και γνωρίζεις καλά πως η παλέτα των χρωμάτων είναι εμπλουτισμένη με τόσα και τόσα χρώματα.
Αντιλαμβάνεσαι πως κάθε χρώμα και συναίσθημα .
Αντιλαμβάνεσαι πως κάθε χρώμα και ζωή.
Αντιλαμβάνεσαι πως κάθε χρώμα και πάθος.
Αντιλαμβάνεσαι πως κάθε χρώμα και ελευθερία.
Διότι σαν είσαι ελεύθερος αφήνοντας να φανεί κάθε χρώμα από τη παλέτα σου,
η ακουαρέλα σου ,
είναι ήδη εμπλουτισμένη με χρώματα,
εικόνες , πρόσωπα και σελίδες που χρωματίζουν τη ζωή σου.
