Της Ελένης Κωστοπούλου
Ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του και από τη φύση του είναι ένα ον που “διαμαρτύρεται”. Έτσι το κλάμα ενός μωρού μπορεί να σημαίνει την έλλειψη μητρικής αγκαλιάς ή του φαγητού. Μεγαλώνοντας το παιδί, συνεχίζει και “διαμαρτύρεται” για διάφορα θέματα που το απασχολούν με κορύφωση την εφηβεία, όπου λόγω ψυχικών και κοινωνικών παραγόντων, ο κάθε έφηβος κάνει τη δική του επανάσταση. Στην ενήλικη ζωή πολλοί άνθρωποι διεκδικούν τα δικαιώματά τους με μέσα και τρόπους που πολλές φορές είναι αντίθετα προς τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Τον τελευταίο καιρό εν μέσω πανδημίας παρατηρούμε, ότι πολλοί συνάνθρωποί μας δίκαια ή άδικα, έχουν βγει στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για κεκτημένα δικαιώματα ή για επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Διερωτάται όμως κάποιος, μήπως είναι άκαιρος και ο συγκεκριμένος τρόπος;
Μήπως πρέπει να υπάρξει άλλος τρόπος έκφρασης της δικαιολογημένης, ενδεχομένως, αγανάκτησης από τον δρόμο; Και μέχρι πού φτάνει το δικαίωμα της διαδήλωσης;
Είδαμε, λοιπόν, στους δέκτες μας ανθρώπους να καταστρέφουν ξένες περιουσίες, να προβαίνουν σε βανδαλισμούς και μία αστυνομία να προσπαθεί να τιθασεύσει τα μαινόμενα πλήθη. Τελικά, γιατί να συμβούν όλα αυτά; Μήπως δεν υπάρχει άλλος τρόπος έκφρασης;
Το συγκεκριμένο άρθρο σέβεται απόλυτα τα δικαιώματα της διαδήλωσης, αλλά καταδικάζει απερίφραστα κάθε μορφή λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας.
Με άλλα λόγια, αν θέλετε να διαμαρτυρηθείτε και να διεκδικήσετε τα δικαιώματά σας, εκφράζοντας την άποψη σας, κάντε το με άλλο τρόπο. Υπάρχει το διαδίκτυο, και πολλά ελεύθερα μέσα έκφρασης. Μη καταστρέφετε περιουσίες, βάζετε ανθρώπους (αστυνομικούς) να ασχολούνται με άλλα πράγματα σε σχέση με αυτά που πρέπει να ασχολούνται.
Και προπαντός, μη βάζετε σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων λόγω Κορονοϊού.
Ενδεχομένως, όλα αυτά αυτή την εποχή μπορεί να φαίνεται, ότι εκπορεύονται από κάποιους που θέλουν να ισοπεδώσουν το δικαίωμα της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας.
Δεν είναι έτσι όμως. Οι περισσότεροι σήμερα, ανησυχούν για τη ζωή τους, τη ζωή των δικών τους, την περιουσία τους και το αύριο των παιδιών τους. Φυσικά, σ’ αυτούς συγκαταλέγεστε και εσείς που διαδηλώνετε με λάθος όμως τρόπο υπό τις σημερινές συνθήκες.
Αυτή τη στιγμή η χώρα μας περνά μία κρίση. Τα δύο έως τρεις χιλιάδες κρούσματα καθημερινά δεν είναι καθόλου καλός οιωνός.
Ας μη χειροτερέψουμε τα πράγματα. Είναι σοκαριστικό να ακούς καθημερινά για 40 έως 50 θανάτους. Ο πόνος της απώλειας για πολλές οικογένειες είναι τεράστιος. Ενώ άλλοι σπάζουν αυτοκίνητα, καίνε κάδους, σπάζουν βιτρίνες, με σκοπό, ίσως, το μπάχαλο. Κρίμα πραγματικά! Ο ελληνικός λαός είναι βαθύτατα συναισθηματικός, πολιτισμένος με αξίες και αρχές. Ας μη φέρουμε στη ζωή μας πρότυπα διαμαρτυρίας που δε συνάδουν με το ελληνικό φιλότιμο.
